Dag 44: Van Liepaja naar Travemunde

We moeten heel vroeg op, Jaap wil zich niet stressen. Dus een half uurtje eerder op wordt nog bijgeplakt. We kunnen altijd op de boot bijslapen. We sluiten de flat goed af, ramen dicht, sleutel in de sleutelkastje en nummers door elkaar mengen. We vertrekken met licht van een volle maan, voor het eerst fietslampjes aan sinds onze vertrek met de boot vanuit Travemunde meer als 6 weken geleden.
De incheck, ditmaal in het gebouw van Stena Line gaat zonder probleem, behalve dat ook deze keer de fietsen niet zijn vermeld, terwijl ik bij beide boekingen fietsen wel vermeld had. Ditmaal krijgen we een bezorgde blik dat het niet goed is maar we hoeven niet bij te betalen.
We zijn veel te vroeg, terwijl we op een muurtje wachten (gelukkig met schaapje onder ons en deken over ons heen) kijken we hoe onze medepassagiers aankomen. Een klein rood busje valt ons op, piepklein in vergelijking met de gros van het verkeer. Een man alleen in een grote bak met een enorme caravan valt ook op. Dat zou niet mogen in deze tijd van klimaatverandering zeg ik. Maar wie gaat hem tegen houden? Nee meneer, dit mag niet, u uitstoot is niet in verhouding, stap maar uit…
Er wordt ook na “laatste inchecktijd” ingecheckt …maar natuurlijk. Er wordt dan niet gezegd: je bent te laat, ga maar weer naar huis, als alle incheckers toch moeten wachten om op de boot te komen. We wachten bij het hek, we zijn de enige fietsers. Iedereen is in wachtstand, op het sein van wie het sein beheert, nu mogen ze naar binnen. De meneer met de caravan komt aanrijden, piept voor met zijn hele stoet. Nee, hij moet terug. Achteruit gaat niet al is zijn poging best dapper. Hij rijdt toch door richting schip maar wordt daar teruggestuurd , moet gewoon achter in de rij aansluiten. Wij als fietsers mogen er als eerste op, rijden naar het schip en worden begeleid door een aardige Deen.Hij loopt mee de lengte van het schip om te laten zien waar we terecht kunnen met de fietsen. Ook waar de lift is en dat we naar de 6de moeten. Later zien we deze man, de rust zelve,bij de het inhalen van de touwen, en we kunnen hem bedanken bij het verlaten van het schip. Ik zou hem nu ook een extra bedankje willen sturen, sommige mensen weten niet wat een impact ze op je maken. Dit schip vaart onder Deense vlag. Zijn credo: Connecting Europe. Het is veel kleiner als onze heenweg schip, een beetje vergelijkbaar met de ferry Helsinki-Tallinn.
Bij de receptie krijgen we de keus: op de 6de blijven en twee bedden boven elkaar: bunkbeds, of naar de 4de en daar zijn twee bedden naast elkaar. Ik heb last van keuzestress, de bunkbed is goed bevallen in de rit naar Engeland toen we met z’n 4en op een cabine sliepen. Het is best knus daarboven, een soort eigen domein . Maar op weg naar de 6de bedenk dat het veel drukker zou kunnen zijn op deze verdieping , the main Floor . Ik wil terug, maar Jaap zegt je hebt je keuze gemaakt. Oké, we betrekken onze cabine, ditmaal een binnencabine.
We vinden een piekniektafel, het begint te regenen. We hebben uitzicht op de stern en de woelige zee, zelfs hier in de haven. Buiten de haven zien we witte koppen. Dit hebben we niet eerder meegemaakt , z’n verkolkte zee , met golven meters hoog als we varen. Toch voelt het stabiel, onze vaart en de zee is hypnotiserend met zijn bergen als metalen zandstenen lagen afwisselend met dalen. De deining is zelfs best prettig als ik naar de cabine loop om wat te halen, of te brengen. Je hoeft dus je zelf niet vol te gieten al zitten sommige al gelijk aan de liters bier.
De verrekijker komt aan te pas en we kunnen kijken hoe enorme balen hout op een schip worden geladen , baal naar baal wat van deze afstand als vuurhoutjes eruit ziet. Op de kade liggen bergen van hout, en houtsnippers. Later bekijken we schepen al wordt er weinig gevaren. Alsmaar die fascinerende zee. Het pret wordt gedrukt door een keiharde tv die aanstaat , op mtv. Geen reclame maar dat is ook de enige positieve eraan. Het is echt afschuwelijk die zender, het muziek is niet aan te horen. Het is niet eens muziek eigenlijk: zo hoog, zo tinnig, zo schierend. Ik denk aan alle andere muziek dat mogelijk is , alles zou beter zijn. Ik loop een keer ernaar toe maar zie geen knopje uit. Jaap, zegt laat nou maar als ik zeg misschien moet ik de stekker zoeken en die uittrekken.
Op den duur gaat Jaap plat en ik zoek een rustiger hoekje bij de Casino met de apple.Onze gang is heel rumoerig. Veel truckers zijn in de cabines bij elkaar gekomen, doen de deur open, douche deur open om de buitendeur open te houden en kuieren daar. Er zijn twee van dit soort groepjes op de gang. Het is wel zo dat de rest van het schip betrekkelijk rustig is (behalve voor de TV scherm) In een min of meer afgezetgebied is nog een TV waar men zelf aan de knopjes mag zitten geloof ik. Soms is die op een soap, soms is die zelfs uit. Er is zeker geen stilte ruimte zoals het schip naar Engeland. Die gebruikte Ruud, onze fotografieleraar, om zijn beamer en scherm op te zetten en we hielden fotobespreking. Omdat Ruud dan alleen aan het woord is (er is geen discussie over de foto’s, dat maakt die sessies zo plezierig en nuttig) is het relatief rustig . So much for quiet space. Dat is niet op deze schip, behalve bij de casino op de gang. In de uren dat ik daar zit zie ik die machine maar een keer in gebruik.
Als Jaap wakker wordt gaan we weer wat picknicken (ik heb alles aan boord al was het etensdeal hier best oké geweest) en later gaan we naar de zonder voor een straaltje zon. We kruipen dichtbij elkaar en proberen elk straaltje op te vangen. Ik ben zo blij dat we op dit schip zitten, zo blij dat alles goed is gegaan, zo blij dat huis lonkt. Morgen nog de treinrit , Travemunde-Den Haag Ypenburg .