Dag 36: Van Gipka naar Mazirbe

Onze tijd zonder internet is al in Gipka aangebroken, intermezzo. We weten geen weervoorspelling maar we zien dat het regent met harde wind. Het is moeilijk te zeggen waar de wind vandaan komt. Zelfs Amalia en Anita weten dat niet. Anita nodigt ons uit voor nog een nacht te blijven, zonder betaling , maar zoals gezegd onze programma van een dag fietsen en een dag rust laat dat niet toe. Bovendien is Mazirbe ook geboekt. We bedanken en ik zeg ik hoop een keer terug te mogen, zo prettig is het hier (zelfs met helende sulfor in het water) Anita voelt als een vriendin en Amalia is zo enthousiast over de fietsen en over alles eigenlijk . Zij zegt bij een kruispunt in haar leven te zijn, ik zeg volg je hart. Ze kijkt bedenkelijk en vindt dit een goed idee, je ziet haar opgelucht van raken. Amalia biedt aan ons met de auto te nemen , een volkomen belachelijk idee. Ze wil ons haar mobile nummer geven : in case you get stranded.
We hoeven geen haast te maken om weg te komen, bovendien zijn wij de laatste gasten van het seizoen. Ik maak een grote omelet met de eieren die Anita van de buren krijgt, en de laatste zwammen. Al dat gekook, de afwas en het inpakken maakt dat we pas na 13h00 vertrekken. Het is redelijk droog geworden.De rit naar Mazirbe zal ons via Kolka, de punt waar de Oostzee en de Baai van Riga elkaar ontmoeten.Dat is 20km, mooi voor onze pauze en vervolgens 25km naar Mazirbe.
Zo gezegd zo gedaan. Kolka , of te wel het punt heeft infoborden, is populair onder de selfiemakers , mensen gaan het water in zelfs met hun kinderen terwijl het niet mag vanwege levensgevaarlijke stromingen. Het is mooi weer geworden. De wind werkt mee een beetje zij naar het noorden en zo gauw we de hoek om gaan hebben we mee. We hebben geleerd dat de westelijke kust, de kust richting Mazirbe, Ventspils, Liepaja de “Livonian” kust is. We hebben erover gelezen bij Anita. Livonians zijn een oorspronkelijke volk, waarvan er nu maar 200 nog in leven zijn al is er Livons in vrijwel elke Let. Ook in het museum in Tartu, de Nationale kwamen ze ter sprake: hoe Livons deel uit maakte van Finns-Urals volkeren.
Rode draad bij Livonians is de visserij, vergelijkbaar met Scheveningers. We kopen gerookte vis, ws makreel aan de kant van de weg.3 giechelende meiden bemannen de kiosk. Als ik Engels praat begrijpen ze geen woord, en als ik zeg :you’d better practice your English , then you can say to people what wonderful fish they’re buying,vinden ze het ontzettend grappig.Ze zijn nog aan het schateren als we weg fietsen.
We vinden onze chaletje in Mazirbe zonder probleem. Mazirbe heeft een winkel dus even een boodschap vantevoren. Het heeft ook een asfalt weg, tot een paar honderd meter voor Armand’s huis en land met 2 cabines erop. WC is buiten, hokje, gat in de grond. Keuken is buiten, wel onderdak. Douche is in een andere hok, en de afwas doen we in een teiltje met warmwater vanuit de douche. Dit is het laatste behuizing tot aan zee, 70meter verder.
We hebben een overbuurvrouw , alleen aan het verblijven in de andere chalet. Zij doet aan Nordic walking.
Ik heb nog net tijd om zonsondergang mee te maken, met veel wind, woelige zee. Als ik weg loop komt er nog een motorrijder aan, zet snel zijn motor af en sprint met helm op richting zee om de ondergang nog mee te maken.
De sterrenhemel is hier fantastisch .