Dag 24: Van Cesis naar Sigulda

We beslissen om de 38 km te fietsen naar Sigulda. Het is note bene een fietsvakantie.We kunnen of langs de grote weg, de A2 naar Riga of een route meer langs de Gauja , via Litagne. Ik had in NL gelezen hoe mooi Litagne en omgeving is. Op bikemaps kunnen we zien hoe het traject loopt, de hoogte verschillen. Er zijn een aantal diepe kuilen in het grafiek maar ook lange platte stukken. We kiezen voor deze route.
We maken een vroege start, om 10h00 zijn we al op pad.Cesis is heuvelachtig en het kost moeite om eruit te komen. Uiteindelijk zijn we op weg naar Litagne. De weg is als ik had gehoopt, asfalt en rustig. Plots gaan we een 12% helling af, een diepe duik het vallei in, het vallei van de Gauja. De weg lijdt naar de zoo, Camel Park heet het. Er zijn veel dagjesmensen, het is zaterdag. We hopen dat het na de zoo wat rustiger word.
Na de zoo houdt het asfalt op, de weg duikt nog meer de diepte in en is niet meer te berijden. We moeten lopen, gepakte fiets aan de hand. Naar mate we verder lopen wordt het pad steeds meer wandelpad: een middelmannetje maar zelfs dat verdwijnt en we moeten zorgen dat we überhaupt naast de fiets kunnen lopen. Er zijn her en der bankjes, zelfs met een bak bloemen gedecoreerd. Daar bekijk ik de gps en schat dat na 5km een kruising komt en het pad heeft dan twee lijnen ipv de eenlijnige waar we nu op lopen. Ik besef dat iets is fout gegaan in de navigatie , dit was niet de bedoeling geweest! Gelukkig is het schaduwrijk want het is een erg warme dag met strak blauwe lucht.
Uiteindelijk komen we bij de kruising. Het is een stoffig geheel. Auto’s in overvloed zijn continu aan het passeren, rijden veels te snel naar mijn gevoel , scheuren de diverse hoeken van de kruising om met grote stofwolken in hun kielsoog. Er is een scheef bankje onder schaduw waar ik de gps bestudeer. Een mevrouw met een baby komt ineens uit het niets naast me zitten. Tegen Jaap zeg ik “ what a nightmare” en zij zegt dat er een race aan de gang is. Een race! Mensen in hun normale auto’s, gepakt met hun gezinnen, in hun dagelijkse karren dat weliswaar grote bakken zijn, komen op z’n hete dag in z’n prachtige vallei een potje racen! Mevrouw zegt dat er verschillende categorieën zijn en dat het waarschijnlijk na een paar uur rustiger word. Wat een idioterie! ... dat wordt mijn kreet … Ik zie een fietser aankomen, een jochie , vanuit de richting waar we naar toe moeten: Litagne. Ik ren naar hem toe, stop hem en vraag naar de ondergrond van de weg. Voor dat ik het weet heb ik een hele zwerm fietsers om me heen, het is een hele club. De woordvoerder kan in het engels vertellen dat deze loszanderige, stenige weg onze ondergrond word richting Litagne, ongeveer 10km,de enige optie voor Sigulda. Het clubje zelf is op zoek naar schaduw en bomen en wij kunnen vertellen dat dat te vinden is waar wij vandaan komen maar dat de weg daarna de hemel in rijst.
We gaan lopen. Fietsen als het kan anders lopen. Er zit niks anders op. Soms vind ik een redelijk hard stukje , vaak pal in het midden van de weg, maar ik heb maar een paar slagen gefietst als er weer een auto aankomt en dan moet ik toch weer eraf en de zaak over de stenen naar de berm duwen.. Soms lijkt er in de berm een hard stukje te zijn maar dat wordt al gauw los, en je voelt jezelf wegglijden; afstappen is noodzakelijk. Een gevallen fiets is nog erger, om die op te hijsen is een heel karwei. Bovendien met een valpartij kan je schade oplopen, of aan jezelf of aan je fiets. Het is prachtig , het is vlak, het had zo mooi kunnen zijn. We kunnen weinig de schoonheid in ons opnemen onder deze omstandigheden .
Er is geen rustplek. Uiteindelijk vinden we een op privé terrein een mossige grasveldje tegen het hek waar we wat kunnen drinken. Het water is niet veel en door al dat stof hebben we een grote behoefte eraan. Stof plakt en zit overal. We gaan door.
Nog voor Litagne, een paar km, gaan we een brug over en krijgen opeens asfalt. Het voelt als zijde. Al gauw wordt het klimmen, we gaan het vallei uit. Dus toch weer afstappen en flink duwen .Als we uit de kloof van de Gauja komen kunnen we eindelijk fietsen. Soms is het dalen, soms is het klimmen maar we kunnen het aan. Er is nog altijd veel autoverkeer langs ons. Al die racers moeten ook het vallei uit richting huis.
Ik hoor geroep achter me: 'Pech!" Jaap's ketting ligt eraf. Ik wil gaan helpen, het zal wel moeten maar kan mijn fiets nergens kwijt. Aan beide kanten van de weg greppel. Ik moet toch durven die zware fiets op z'n standaard te laten rusten, in de hoop dat hij niet omkukelt , in de greppel. Ik ga terug naar Jaap en help hem met zijn ketting, echt een karweitje voor met z'n tweeën. Hij krijgt vullen handen maar het lukt. Het komt door al het heftig geschakel in deze ruwe omgeving.
We komen aan bij Litagne, zoeken de eerste beste bankje langs de kant van de weg, bij een begraafplaats , daar is meestal water te vinden. En inderdaad, even zoeken, we vinden een kraan. Stof van handen, gezichten, voeten spoelen en het strot veelvuldig. Het is 17h00, we zijn halverwege qua afstand.
We zitten te picknicken als een mevrouw naar ons toe komt met een heleboel appels. Ze gebaart mij om te komen met mijn stoffetas die nu leeg is van picknick spullen. Ama, ama… Ze spreekt geen woord Engels. Ik ga met haar mee naar haar boomgaard. Ik begrijp dat haar man binnen is, hij heeft een herseninfarct gehad en is halfzijdig verlamt. Het gaat beter met hem maar hij kan geen werk verichten. De boomgaard is enorm, appels hangen van bomen, liggen in het gras. Een hark en blik komt aan te pas en voor dat ik het weet is mijn tas vol kleine appels, ook kleine peertjes. Ze zijn voor de kook, gebaart mevrouw . Lekker mengen. Ik roep steeds fahrad, fahrad. Het is een zware tas. Als we afscheid nemen omhelzen we elkaar een paar keer. De buit wordt verdeeld , de hengels van de tas kan ik binden op mijn andere tassen.
We fietsen naar de grote weg naar Riga, de A2. Het is een eenbaansweg maar heel druk, met geen baan voor fietsers. Verkeer moet of vlak langs je heen of uitwijken als het kan. Zaterdag betekent minder trucks maar ze zijn er wel. Er gaat elk seconde iets langs naar mijn gevoel. We proberen even een zijweggeteje dat een paar km rust zou geven maar die gaat na een km over in zand …toch maar weer terug naar de hoofdweg. Het is redelijk plat en we zetten de stoom erin. De A2 rijdt door Sigulda, er zijn een aantal stoplichten . Bij een kunnen we afslaan naar het centrum. Wat een verademing. Een oase. We vinden onze logies, een appartement in een blok. Met codes de sleutel pakken.Fietsen een korte trap optillen en ze krijgen hun eigen slaapkamer. We zijn binnen! In een mooie flat met uitzicht op bomen, tevens parkeerterrein . Ik ga gauw boodschappen doen want de supermarkt dichtbij is nog open.Het is inmiddels donker als we eten, genietend van het uitzicht, het passerend leven in Sigulda.