Dag 18 : van Karde naar Tartu

Het gaat al beter met Jaap’s hand. Een van de club van 4 zegt die vliegjes te kennen, vliegjes die in moeraslandschappen leven en en masse aanvallen terwijl je bezig bent met andere insecten weg te slaan. Hij zegt : you’ll be okay.

Ik kom Antenas tegen in de keuken. Ik heb hem nog niet van dichtbij gezien maar omdat hij niet een van de club van 4 is, moet hij Antenas zijn:iemand met wie ik veel gechat hebt, ik bedank voor al zijn tips. Antenas heeft meerdere airbnb’s , elders in Karde ook. Afgelopen nacht had hij 15 mensen onder zijn hoede.De onderneming is genoeg om van te leven. In de winter reizen ze zelf, vaak naar Cyprus. Vooral noord Cyprus.

Voor deze dag is Antena’s zijn suggestie iets noordelijk te gaan , naar Tooma. Hij legt uit waar je daar een toren kan beklimmen met uitzicht over het moeras. Een must volgens hem. Vervolgens een duik te nemen in het meer waar ik gisteren was. Het water in het meer is heel helend, diverse bronnen starten daar. Ik zeg ja, dat is te voelen aan die diverse temperaturen die je tegen komt bij het zwemmen. Vervolgens kunnen we nog iets noordelijks gaan en daar de trein pakken naar Tartu.Het is zondag , er zijn maar 3 treinen per dag die daar stoppen. Even later stuurt hij details van de trein via de chat.

Dit doen we dus allemaal: we gaan op zoek naar de toren. Maar die blijkt toch een stuk verder het moeras in te zijn als door Antenas voorgespiegeld was. Dus bij het water draaien we om. Jaap heeft tevens geen zin in een vernieuwde insect confrontatie. We gaan langs het meer. De kampeerders zijn vertrokken maar er zijn wat families, groepjes bij het water. Ik kleed me om en ik ben erin. Kom Jaap, doe het ook. Het is heel lekker! Het is een warme dag! Maar Jaap zit op het bankje. De rust wordt hier verstoord door werklui aan de overkant van het meer wie niet alleen zagen maar harde bonk bonk muziek aan hebben. Ik zwem naar hun toe en vraag (schreeuwend vanwege de afstand ) of het zachter kan. Ze lijken mij te negeren. Mijn verzoek en blamages worden harde en veller.Ik roep bv “I hope your house rots” Ik draai me om om terug te gaan, probeer te concentreren op dit helende meer. Mijn geschreeuw doet de sfeer rondom ook geen goeds.Toch valt het gebonk weg, ze hebben gehoor aan gegeven . Tijdens het omkleden hoor ik muziek maar het is een wat vriendelijker soort.Iets dat z’n oude heks misschien wel waardeert. Hun installatie is goed.

We fietsen naar Vageva station, een stille station net zoals Pedja was. Het is spannend of de trein komt als gepland. De treinen zijn tot nu toe precies op tijd geweest . De schedules die op het perron scheetjes hangen kunnen we niet wijs uit maken, lijken niet te kloppen met wat op internet staat. Maar idd, daar is die! Precies op tijd. Ik kan mijn fiets kwijt op een plek, kan hem vast binden, en ga zitten. Jaap niet. Hij moet staan, eigenlijk omdat een meisje met twee honden op een fietsplek zit. Zij had elders kunnen zitten met die twee. Maar dat doet ze niet. Deze wagon is superpopulair met van alles wat men hier kwijt wil. In de rest van de trein is er zat plek.

In Tartu komen we bij in een mooie park met oude bomen tegenover het station. De sfeer geeft een tropisch (het is warm) vakantie gevoel. Tartu is van oudsher een universiteitsstad.We fietsen 3 of 4 km naar onze “bright studio at the riverside” De sleutel is in een masterkeybox naast de voordeur van het complex. Ik type de code in en voila! Dit is nu de 3de keer dat de incheck zo gaat. Een sleutel voor alles : voordeur van het complex , van onze bachelorpad zelf en van de hangslot voor het fietshok achterom, bij de parkeerplaats, en gezamenlijke speelplaatsen. Onze studio is heel compact maar tegelijkertijd ruim, strak ingericht. De bank is zowel slaap als zit, de keuken is hypermodern .

We installeren ons en wandelen daarna langs de rivier naar een botanische tuin op een paar km afstand richting centrum. Het is een prachtige ommuurde tuin, aan het universiteit verbonden dus heel educatief. Het is gratis en tot 21h00 open. Er word veel gefotografeerd .
We wandelen door onze wijk naar huis. De wijk heet soupcity. Een openluchtmuseum: houten huizen in diverse maten van herstel of verval. Het laat me denken aan Pigrim’s rest in Zuid Afrika, een oude mijnwerker'sstad.Maar dit is een wijk, geen toerist attractie ( wel voor ons) Ons huis is modern, veel meer in beton gegoten , bedekt met houten panelen met uitsnedes van katten. De berging is geheel hout.