Helsinki dag 2

oor mijn oefeningen vind ik een prachtig park 5 of 10 minuten lopen. Op weg naar huis bedenk ik een leuke dagvullend programma. Als ik dit Jaap orakel tijdens het ontbijt valt dit in de verkeerde keelgat. Jaap wil kaartjes halen voor de ferry naar Tallinn waarvoor we naar de haven moeten.ik ben helaaa mijn creditcard thuis vergeten en Ideal betalen gaat niet. Na wat opschudding maken we een plan om te fietsen naar de haven en vervolgens naar het opstap plaats voor het eiland Suomellinna,een aanbeveling van Kati. Ook veel geschiedenis en militairie voor Jaap.
Als we aankomen bij de terminal voor de kaartjes is die dicht. Het gebouw heeft hele specifieke openingstijden. Dit dwarsboomt onze plannen , we moeten later op de dag terug. De west terminal en tevens opstap plaats voor de ferry naar Tallinn is gelukkig niet ver van onze huis.
We fietsen richting opstap plaats voor de boot. Jaap achter me aan. Ik sla af naar de boot op de drukke markt, zo heet het daar. Ik kijk om : geen Jaap. Verdwenen. In geen velden te bespeuren. Hij was toch net achter me? Wanneer heb ik hem laatst gezien ? Toch net ? Ik onthoud onze afspraak : als we elkaar kwijt raken terug komen naar de plek waar je elkaar laatst gezien hebt. In onze geheugen gegrift door ervaring.Dit weet Jaap ook dus ik verwacht hem elk moment. Ik probeer pontificaal op te vallen op de markt maar je staat al gauw in de weg. De momenten worden minuten, in feite raak ik het begrip tijd geheel kwijt. Er komt maar steeds geen Jaap. Uiteindelijk besluit ik toch iets terug te gaan maar het verlaten van deze plek is eng. Als hij terug komt en ik ben er niet…dan gaat hij verder zoeken en dan is onze afspraak nihil. Het eind is zoek…Toch ga ik lopend , voorzichtig terug . Ik vraag een jonge dame of ze een man op z’n ligfiets heeft gezien ? Een vage antwoord van nee. Er is zo veel te zien op een stad …het is een moeilijke vraag. Ik ga toch weer terug naar de markt. Nog steeds geen Jaap. De hoek om kijken , verder , waar ik niet ben geweest….schoorvoetend want ik verlaat weer de plek … Toch doe ik het, maar zie geen Jaap.Ik loop verder want ja…je moet iets… Uiteindelijk , na zeker een aantal honderden meters, zie ik in de verte een lichte overhemd en een gestalte die misschien bekend is. Ik ga erop af en het figuur van Jaap wordt steeds duidelijker. Ik zeg : Ik ben heel blij om je te zien…en daarna barst ik los met , niet echt uitschelden , maar harde verwijten. Eigenlijk ga ik als een viswijf te keer.Vuurspuwend.Alle argumenten die Jaap opwerpt, bv dat het te druk was op de markt om te ‘wachten” is voor mij olie op het vuur en ik ben opnieuw in lichterlaaie .
We keren terug naar de boot,terug naar het dagprogramma. Toch kan ik me op de boot ook moeilijk inhouden. Ik ga te keer in het Nederlands maar de toon is voor ieder duidelijk …Deze vrouw is pissed off op haar man.
Onze dag op Suomelinna is prima...voor ieder wat wils. Het is een Unesco site wat 1 miljoen bezoekers per jaar aantrekt. Er wonen 800 mensen op de eilanden (een aantal met elkaar verbonden met bruggen) Een school voor mariniers is daar gehuisvest en we picknicken in hun binnentuin. Af en toe zie je ook “ echte mariniers” We wandelen langs de vestingen, en vooral de vergezichten zijn mooi.
Terug op vaste wal is het einde van de dag al nabij. We keren terug naar de west terminal maar die is vroegtijdig dicht. Morgen 14h00 kunnen we weer terug keren. Dan zal die open zijn.
Thuis eten we als koningen van onze grote tafel op de kamer. Contact met Kati blijft gering.