Van Oskarhamn naar Mallila

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Wij besluiten de fietsbond te vergeven en toch weer in zee met hun gaan en de officiële Sverigeleden route te volgen over Smalland. Dat is te vergelijken met onze LF routes, dus niet rondjes, wel mooi, langs bezienswaardigheden en steeds bordjes volgen maw hoef je niet telkens op de kaart te kijken. Wij gaan het proberen! Het probleem is dat je niet precies weet Hoe die loopt. Je hebt alleen een internet site waarop je de algemene richting ziet, maar precies welke plaatsen hij aandoet is niet duidelijk.
Nou is het gebied rondom Oskarshamn heel heuvelachtig. Hier komt het bedrock omhoog. Een model ervan hebben wij in de museum bij Visby gezien. En inderdaad, je Iet het heel duidelijk : immense rotsblokken die uit de bodem omhoog komen. Het wonderlijke ervan is dat torenhoge bomen wel vat op dit verder onherbergzame gebied krijgen.

Wij volgen bordjes; het is zaterdag. Wij passeren een stadion met voetballers. Zou onze Kenyaan daar zijn? Hij ging vandaag voetbal kijken.
De route is prachtig. Het grondwater dat niet verder onder het bedrock kan wegsijpelen vormt plasjes en vennetjes. Het pad gaat op en neer als een 8 baan. De bordjes zijn trouw te volgen.
Plots verandert het asfalt in een zand weggetje waarop een dikke laag loszand en gruis ligt. Het is ontsettend moeilijk fietsbaar. Wij proberen het toch. Jaap valt: schaafwond elleboog en knie. Wij moeten door , het is zeker 10km tot het de asfalt weer begint (het is een gepuzzel waar wij zijn , welke weg heeft Sverigeleden gekozen, en wanneer kunnen wij weer een asfaltweg pakken? En vervolgens onze eigen route.) Jaap loopt tot het asfalt. Dat is enorm zwaar met een bepakte fiets. Ik fiets wel, het gaat als je bij tijd en wijlen voorover leunt maw zit ipv ligt op de fiets. Jaap heeft mij dit zelf geleerd maar hij ziet het niet zitten om zelf te doen. Voor mij is dit stuk verder ok. Ik heb tijd om zo af en toe te chillen terwijl ik voor Jaap wacht. Het gebied is verdere erg verlaten; nog altijd de rotsen, bomen vennetjes. Je kan het land verder niet gebruiken. Ik begrijp wel waarom Sverigeleden deze route heeft gekozen, het is schitterend. Een ontsettend mooi wandel gebied Reinder! Ik zag wel een uitgezette pad.

Wij zijn erg blij met het asfalt als het weer verschijnt al rijden er natuurlijk wel auto's erop. Een Zweed is altijd te vinden iin een auto. Die zijn er in allerlei vormen (zeer zelde klein) Vaak heel oud, old timemrs zie je tamelijk veel , mooi bijgehouden Amerikaanse sledes. En vaak wel roestbakken, gewoon van alles.
Tijdens het fietsen kom je weer eigenlijk een beetje bij, zeker tijdens de afdalingen. Heuvels oplopen met een bepakte fiets blijft zwaar.
Wij bieden vaarwel aan Sverigeleden, wij trekken onze eigen plan. De rest van de route verloopt goed, lekker 8 banen. De heuvels zijn kort dus overzichtelijk. Als ik het vervolg van de weg kan zien tijdens een afdaling durf ik wel te freewheelen.Omdat de afdalingen niet zo lang zijn ga je hard maar niet zo ontsettend hard. En het weer is goed la is het winderig maar bossen beschermen tegen de wind.
Het wordt buiig. Net als wij een stadje binnenkomen begint het te regenen. Wij zien een pizzeria , maar die gaat pas over een uur open, maar het terras is prachtig, daar kunnen de fietsen droog staan, en wij zitten droog te lunchen. Ik haal boodschappen in de buurt en die kunnen we droog inpakken (altijd een karwei , bakjes worden gevuld tegen het geplet, alle zijvakjes krijgen er nog wat bij, en wat over blijft gaat bij Jaap in zijn grote plastic tas waar zijn slaapzak in zit. Hij adverteert al vele mijlen voor BCC in Nl.
Wij eten nog een appel en zijn zowat klaar als de pizzeriadame aankomt rijden. Wij maken ons uit de voeten.
Volgens onze fietskaart zou er een vandrerum zijn bij een bepaalde plaats. Daar komen wij een uur of 19h00 aan. Wij vragen erna bij een supermarkt. " That is in Mallila, down THE road, one Mile "
Ze hebben een Zweden "THE Swedish Mile" = 10 km . Een eufemisme dus. Ok, het is helaas niet in onze richting maar het gebied is gelukkig hardstikke plat geworden , een brede vallei. Dus de mijl gaat vrij snel al fietsen wij rakelings langs het verkeer (z'n vallei wordt natuurlijk goed benut, er zijn roggevelden links en rechts en dan deze net niet snelweg.
Het is altijd spannend als je bij een vandrerum aankomt, kan je nog erin of niet? Eerst maar vinden. Hier ligt hij omsingeld door bos. Ernaast is een megahotel en verderop een B&B . Het is alles of niets in deze streek!
De vandrerum ligt er verlaten bij. Maar de deur gaat open!Wij zijn binnen en gaan dus niet meer weg! Er is een heel oud dammetje aan het scharrelen in de keuken. Het ruikt sterk naar gebakken ei.Die kijkt ons hoofdschuddend aan. Wij zoeken verder en vinden de deur naar de receptie: potdicht.
Ernaast zijn een aantal sleutels aan het hangen, sommige naast namen, er zijn 2 zonde namen. Wij gaan op zoek naar de kamers. Een is op de begane grond, stapelbedden, de anderen op de 1e verdieping. Nr 13. Hetzelfde maar de gezamenlijke kamers lijken leeg. Super. Prima allemaal. Het gebouw lijkt ooit een verzorgingshuis of dergelijke geweest te zijn . De deuren zijn megawijd en er zijn overal stangen om jezelf van de wc op te trekken. Allemaal oud, allemaal stil. Wij eten in de keuken met uitzicht op het bos.
En "sochtends rekenen wij uit wat wij moeten betalen. Gelukkig heb ik het precies gepast, en wij vouwen dit in een briefje met onze namen erop. Superzo! Waren ze altijd zo, altijd open,zelf in en uit checken ens.. Ideaal.