Dag 12: Van Agard naar Skanderborg

We bereiden ons voor op een zware dag fietsen: heel veel klimmen gepaard met dalen. Het is hetzelfde afstand als naar Agard, 60km maar geen meewind, eerder tegen , en geen platte stukken. Ik heb Peter, onze nieuwe gastheer,gewaarschuwd dat het laat kan worden: 'hopefully before dark'
De eerste stuk is langs drukke verkeer, door de drukke stad Veijle en lopend de fjord uit langs een drukke verkeersader. Wij verlaten het zo gauw mogelijk.
Vervolgens is het fietsen op rustige land weggetjes, stille dorpjes waar letterlijk niks is. Als je geen proviand niet bij je hebt is het hongerig en dorstig worden.Wij zijn gelukkig voorzien. De meeste heuvels halen we: 5 km/ uur, en de dalen: 60km/ uur. Soms is het terrein net een wave, best grappig.Wij leren later dat wij een paar km verwijderd wonen van de hoogste berg van Denemarken,de Ejer bjerge.
Het  is 19h30,een half uur voor onze estimated time of arrival, als wij de weg naar Peter's huis oprijden. Het huis is verlaten behalve voor een blaffende hond binnenshuis.
Wij gaan op het terras zitten voor wat wij hopen onze kamer wordt. Wij hebben een prachtig uitzicht op het meer waarover ik gelezen heb. Het is een grote ronde ven. Wij zijn omsingeld door of landbouwgrond of bos. Zelfs het landweggetje is een eindje van ons verwijderd. 3 kippen en een haan scharrelen  door de tuin.
Terwijl wij wat eten en drinken op het terras merken we een verschil, het geblaf is opgehouden. Even later trippelt het hondje over het terras, kwispelend en blij. Wij gaan op onderzoek uit en zien dat hij zelf een deur heeft open gedaan. Wij ontdekken dat alle deuren niet op slot zijn. Wij blijven braaf buiten. Door de enorme ramen zien we een onbeschrijflijk diversiteit aan spullen: biljardtafel, tafelvoetbal,3 fitness-apparaten, juke-boxje,een staande rode weegschaal,frutsels en beeldjes op de vensterbanken, lampen van allerlei soort, schilderijen, posters,haardjes, you name it. Ook in de bijgebouwen: lange tafels met stoelen, nog een andere terras met stoelen ,een motor; en junk te veel om op te noemen. 
We horen alleen kwetterende vogels.
Net na 20h00 rijdt een open mercedes het terrein op. Rasmus , Peter's zoon stapt uit, een klein, vriendelijke gozer. Hij laat ons binnen. Inderdaad, die kamer is van ons, eigenlijk de gehele beneden verdieping met alle bovengenoemde plus een keuze in banken en stoelen. Ook een eettafel, en koelkast.O, en een levensgrote computer/scherm. Rasmus moet even zijn vader bellen omtrent de keuken want die is boven. 'I'll keep it to a minimum ' zeg ik.Maar een keuken is essentieel.Het dichtsbijzijnde supermarkt is in Tebstrup (Rasmus schrijft dit op ) 7 km weg (uiteraard met veel klimmen heen en weer) Proviand voor deze avond hebben we gelukkig. Het geeft een apart gevoel, die Mercedes sport model met open dak...om daar naast te staan...Het is vader's auto, vader en zoon hebben gecompliseerd logistiek moeten uitoefenen zodat Peter naar een verjaardagsfeest kon, en wij opgevangen konden worden. Rasmus woont in Horsens op 20km afstand. Dat ligt aan de Horsens fjord.
Peter woont hier alleen, met de dieren. Er is ook nog een kat. 
Ik ontdek dat het hondje met de boter en de kaas vandoor is gegaan, uit mijn picnictas geroofd tijdens het praten met Rasmus.
Ik ga de keuken in. De eerste wat ik zoek is een blikopener voor de Ravioli. Ik kijk in alle kasten, zoek in elke lades.De inhoud van deze reflecteert de rest van het huis...veel maar veel niet bruikbaar. Uiteindelijk ontdek ik een hangend op een rail maar die mist een onderdeel: onbruikbaar. Mijn maag gaat nu echt rammelen, het is tegen 21h30. Jaap komt de zaak redden door een of ander koevoet te gebruiken.
Als we willen afwassen ontdekken we dat er geen heet water is in de keuken. We moeten de waterkoker gebruiken. Ook een teiltje ontbreekt...
In de slaapkamer ontdekken we geen raam bedekking, elk grote raam geeft een groene tafereel, of de ven. Buiten geen lichten; die van Skanderborg 12km weg , zijn te zien vanuit een bepaalde hoek van het terras.
Het bed is elektrisch, uitzicht op de ven vanuit ons bed.De waterkoker beneden is op zijn laatste benen, de deksel sluit niet en je moet geduldig schenken anders schenk je ernaast.
Als we de badkamer licht aandoen gaat de radio automatisch aan, geinig.
En als die uit gaat is het he-le-maal stil.