Dag 8 Mando

Het lijkt een bejaardenuitje: toeringcars met veel grijs in allerlei vorm. We zijn ruim op tijd en verkennen de buiten kant van het gebouw van het bezoekerscentrum. Die is nog dicht, ze willen niet dat het een plasplek wordt. Ik zie veel mensen de deur proberen en denken (zoals ik zelf) ik houd het wel op tot de overkant.Toch als je van ver komt met de bus...Maar opmerkelijk is dat het een state of the art gebouw lijkt helemaal bedekt met riet tot aan de grond,prachtig gestyleerd. Ik weet niet of er verband is ( aan het wc gedrag niet) maar Mandobussen is big business. Het floreert: men is er afhankelijk van om naar het eiland te komen. Men gaat kennelijk niet graag met eigen auto. En men vindt het kennelijk oke om na 4 uurtjes weer retour te gaan.Dan is men uitgekeken en wil weer naar huis. In tegenstelling hoe ik er eerst over dacht: Mando wil niet langer als 5 uur werken...ik heb veel geprakiseerd over dit uitje.

Ik vraag over de terugreis als ik het kaartje koop (hier krijgen we spontaan 10k  pp korting op) Meneer kijkt op zijn mobieltje : ja, er is een bus om 17h00. Nog te vroeg als ik naar de seals ga maar dat geeft Jaap nog 3 uur op het  eiland. Ik vraag over het lift idee: ' You can try' met schouders opgetrokken.

We rijden op de het open bovendek van de stampvolle bus: leuk! We hebben schitterend weer.

Mando....mondo...het is een ronde eiland, oestervorm, door een dijk omringt behalve bij een reeks magere duin. Daar tegen ligt het dorpje. Er wonen 35 mensen op het eiland.

Eerst naar de openbare wc, er is niet eens z'n run erop. En vervolgens vermaken we ons rijkelijk op het stille strand.

Het is tijd om afscheid te nemen. Ik op de wagen vol Nederlanders! Twee sterke paarden trekken ons voort, eerst op het fietspad en vervolgens over de duinrand en hobbel de hobbel een brede strand over. Ik houd stevig vast aan de karrand om niet uit te kiepen.Aan de rand van het water staan we stil.We gaan staan tot de kuiten in stil water en bekijken de zeeleeuwen wie rusten op een zandbank aan de overkant. Er zijn misschien 50, dikke blubberige massa's. Ze zijn goed te zien behalve de afstand is tamelijk ver. Ik probeer met de uitgaande tij telkens een stap dichterbij te komen. Een zwempak of in ieder geval korte broek was handig geweest. Het water is niet koud, dieper wel. Ik staar door mijn kleine kijkertje. Er zijn een paar jonkies wie in het water spelen, ze zijn veel donkerder als de beige ouders.
Ik had me voorgenomen om mijn landgenoten voor een lift te vragen maar het komt er niet van. Als  we terug zijn gaat ieder zijn gang met verbazende snelheid. Ik bereid me voor op een looptocht naar de overkant. Eerst de eiland doorkruisen: ongeveer 4 km . In al die tijd komt er een voertuig langs maar die gaat voorbij zonder te stoppen. Als ik bijna bij de dijk ben komt er een van uit een zijweg, net te ver om mijn uitstekende hand te zien. Vervolgens de dijk over en de causeway op. Er is eerst een stuk asfalt en als dit overgaat in losse stenen komt er een auto aan. Twee vrouwen met open ramen, dit moet het worden! Inderdaad zij stoppen. De stationcar is vol spul, maar een van de vrouwen kruipt er tussen en laat mij voorin zitten. Ze zijn oesters wezen oogsten, ze laten me eentje zien. Terwijl we rijden spreek ik steeds me dankbaarheid uit en hoe ze me gered hebben. Ik ratel maar door maar ik denk niet dat er veel aankomt bij deze oerdeense vrouwen op leeftijd.   De bestuurster rijdt snel over de losse stenen en ik besef wat een geluk ik heb om dit niet te hoeven lopen. Als wij de paar km rijden op het vaste land naar het busstation zien wij Jaap aankomen rijden.Ik zeg: ' Oh he should have been home, he's come to look for me!' Er is veel hilariteit in de auto. 

Als we bij het station verenigd zijn vertelt Jaap dat hij met de bus vol kinderen via andere route is gekomen. Ze zijn gestopt zodat de kinderen konden ravotten in het waddengebied. De rit duurde zo lang dat hij besloot om op me te wachten en kwam kijken of hij me al zag aankomen. Eind goed al goed!