Stralsund

'sOchtends lopen wij fief naar de Altstadt. Het is een fikse wandeling want wij lopen om het meer. Het is vrij koud en regenachtig.

Wij bezoeken een oud huis wat restauratie heeft ondergaan. De bedoeling is om de oudheid van de boel te proeven. Wij moeten trappen op en af om dit te doen. Ik vind het niet  veel aan. Een vriendelijk en sympathiek suppoost redt het enigszins. Hij waarschuwt herhaaldelijk om het stoten van hoofden en het wordt een grap tussen hem en Jaap wat  de ratio is  tussen waarschuwingen en het aantal keer Jaap zijn hoofd stoot.Ik zit te trappelen op het museum ernaast, het Meresmuseum (Zeemuseum) Deze gaat hand in hand met Ozeanum, ook een must (in mijn ogen)

Als wij uit het museum komen heeft Jaap veel last van zijn knie. Hij kan het niet strekken en lopen gaat pijnlijk. Hij zegt morgen niet mee te kunnen naar het Ozeanum. Ik geef aan dat het nu is dat hij een probleem heeft en dat hij beter nu kan gaan rusten want zo gaat het toch niet? Jaap ziet dat uiteindelijk in en strompelt naar huis. Ik ga naar het Meresmuseum. Het is vreemd zonder Jaap maar toch kijk ik mijn ogen uit. Zo veel, zo diverse, erg weinig Engels ,  maar prachtig. Ik raak tijd te kort en aan het end moet ik haasten door aquaria, fototentoonstellingen..

Thuis tref ik Jaap aan in een ok staat maar het gaat nog niet lekker met zijn knie. Morgen maar kijken hoe het gaat.Wij besluiten om de pont te nemen naar Rugen, of te wel eerst naar Hiddensee en dan eentje naar Rugen. Dat maakt de fietsrit naar onze bestemming op Wittow (de eiland ten noorden van Rugen) wat beter te behappen.

De volgende dag lopen wij heel rustig naar het loket om kaartjes te kopen voor de pont. Jaap wil dit vooral al in handen hebben.  'Ga je mee naar het Ozeanum? Wij kunnen vragen of zij stoeltjes hebben?' Het blijkt dat ze alleen rolstoelen of een rollator beschikbaar hebben.'Nee, laat mij het toch maar zo proberen.' 

In het Museum zien wij al gauw dat de zit mogelijkheden ver weg van de tentoonstellingen zijn. Je kan wel gaan zitten maar dan zie je niks. Ik spoor Jaap aan om toch een rollator te halen want daar kan je op zitten. En zo loopt Jaap door de museum met een rollator. Gelukkig,want anders had hij het niet volgehouden. Ook hier is het allemaal heel indrukwekkend. Een prachtig museum,het heeft ook de prijs van 'Europees museum van het jaar 2010' gewonnen.Er staat veel meer engelse tekst als die van gisteren.Ik ben ook erg blij dat Jaap dit niet heeft moeten missen en dat hij weer lekker op zijn plek naast mij is.

Wij lopen op onze laatste benen. Het is een half uur voor sluitingstijd (21h00)
Wij staren na een enorm aquarium wat de Atlantische oceaan moet nabootsen. Een jongeman met een rugzak spreekt Jaap aan. Hij kan hem veel vertellen zegt hij. Jaap zegt 'Nein danke' en loopt weg. Toch klampt deze man  ons aan, deze diehards waarvan een ook nog eens met een rollator loopt. Zo en zo moeten wij lopen om naar buiten te komen zegt hij. Het museum is nogal ingewikkeld. Het blijkt dat deze man in het museum werkt, kennelijk op weg naar huis maar spendeert toch tijd aan ons. Hij vertelt over de haai die vredig rond zwemt. Zij heet Nicky en is 9 jaar oud. Zij is door de museum gevonden op een Japans vismarkt. Zij heeft nooit de zee gezien. 'You did save her life' zeg ik. Hij vertelt als ze de aquarium schoonmaken dat  ze met z'n 3 en het karwei ( een saaie) doen, een extra om haar in de gaten te houden, al is ze een rustig dier.

De 11 uur museumbezoek heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik peins er lang over na.