Alfredo Casolari nr 36

Dit is een blok flats, 4 hoog, 4 flats per overloop. Het laat me denken aan Alma in Kopenhagen, weet je nog?Moesten we ook trappenlopen, goed voor het tikkertje. De trappengat is groot, schoon met brede stenen trappen. Binnen laat het me ook denken aan Alma. Eerst de twee slaapkamers vanuit de gang ( onze de tweede) ,dan een kamer met eettafel, vandaar uit de keuken(tje) en de balkon van waarvan C&F ons toezwaaide. De laatste kamer vanuit de gang is de badkamer, inclusief ligbad.Het is dus als vriendenopdefiets op hele dichte schaal.

Onze kamer heeft twee aparte , tamelijk nauwe bedden, een bank (fijn) en een buro (ook fijn) Christiana heeft haar diploma's op de muur hangen, in de trant van cranio-sacrale therapieen. Een poster over stretching hangt ook op de muur. Ik zie diverse attributen zoals matjes en eigenaardige gewichten her en der weggestopt. Alma had toen ook dergelijke op haar kamer (een kangaroo bal bv, een soort plakaat met stekels waar je op kon liggen ,heb ik allemaal gedaan destijds :2011)
Enfin, prima voor ons dit. Genoeg ruimte voor alle zakken, tassen, TV,  computer, printer van Young , mijn spullen inclusief tent op mijn kant, en nog wat bewegingsruimte. Super!
Ik bedenk dat voor zo weinig geld (dit adres is het allergoedkoopst op Wimdu) C&F zo veel privacy kwijtraken. We mogen de keuken gebruiken, aan de eettafel zitten, de balkon enz. 'Oh I won't be cooking' zeg ik gelijk, 'but the fridge is wonderful' Ik bespreek dat privacy inbreuk. ' Oh we like...' Ze vinden het best. Direct na ons (we zijn hier 3 nachten) komen andere weer...

Christiana en Fabrice zijn schatten. Een jong stel met een 20jaar oude kat (ja die loopt ook nog rond met zijn ene tand en veel gemiauw) Fabrice komt uit een groot gezin, uit Sardinie. C is enigskind. F werkt, iets in 'de media', C werkt 'from home' , is ook actrice. Vooral tussen C en mij klikt het gelijk. De eerste ochtend mogen we taart eten dat C heeft gemaakt: delicieu. Er onstaat een ware vriendschap, heel gauw, al blijf ik het gevoel houden dat ik erg entree maak in hun gebied. Y blijft veel op de kamer, bezig met zijn missie.   C& F zijn veel weg, wij ook. De gezamelijke tijden zijn vooral 'sochtends. 

Young en ik vullen onze tijd met het zoeken naar een appartement, tot 1 juni 2016, 9 maanden dus. Y wil het liefst een beetje buiten de stad, waar het wat rustiger is. Hij wil pendelen met de fiets. Hij wil op zichzelf een plek, niet delen. Hij heeft in NL al gezocht, maanden geleden op verkenning gegaan. Hij is constant aan het bladeren  door allerlei papieren met notities, foto's. 

Y's eerste bezichtiging: Wij gaan een straat af, inderdaad buiten Bologna , deel van dat stapel papier in de hand opzoek naar dat specifieke huis waarin dat appartement zich zou zijn. Internet zal de straatnaam geven maar nooit de nummer. Wij komen een inwoner tegen die ons zijn diensten aanbiedt.Hij zegt het huis niet te herkennen, vindt het puzzelen wel leuk, zie je aan hem. Hij vindt het grappig dat hij zo lang op deze straat kan wonen maar dit huis niet te kunnen herkennen. Misschien verderop na de volgende verkeerscirkel. Daar vinden we hem ook. Y heeft die adressen miniteus bekeken op de internet, streetviews en zo.  Als we een beetje rondlopen komt een vrouwtje te voorschijn dat blijkt de sleutel te hebben zodat Y kan bezichtigen. Ze verdwijnen naar binnen. Ik doe mijn oefeningen op het gras (lekker op blote voeten) en merk op hoe druk de weg is. Het huis ligt aan de noordkant van de stad, de platte kant. De kant waar onze logies zijn, de luchthaven, de 'mindere' kant. 

Na een hele poos komen ze tevoorschijn. Een mooie appartement ( er waren meerdere vandaar dat het zo lang duurde) Y maakt foto's van alle kanten met zijn mobieltje. We zouden de huisbaas kunnen bellen of hij accoord zou willen met de 9 maanden, maar deze dame betwijfelt het;de norm is een jaar op zijn minst. 

Dat we het maar 9 maanden willen blijkt de grote struikelblok te zijn. 

We gaan op verkenning op de zuidkant van de stad. Dit is veel mooier, gezelliger, welvarender, en de kant van de universiteit , het gebouw waar Y steeds naar toe moet,de SAIS. Dit is het gebied waar Y zich zou willen vestigen. 

Vrijdagmiddag hebben we een afspraak. 15h00 bij een agentschap, een bezichtiging!We zijn vroeg maar de deur is open.  Nee, we worden weggewuifd, alleen de schoonmaakster is er. Het is nog siesta. Om 15h00 op de kop, we willen niet laat zijn, bellen we aan (nu is de deur gesloten) Een 'receptioniste' laat ons binnen. Ze zegt 'uno momento'. Ik ga zelf maar ergens zitten. Het duurt maar, het duurt maar... De receptionist  is bezig achter de computer. Ik kan zien dat dat geen werk is wat ze aan het doen is. Na een kwartier zeg ik Y toch nu maar z'n Sim kaart te gaan doen hiernaast. 
Er komt een dame binnen maar d'as niet onze.Een jonge man wandelt binnen, ook niet voor ons. Ik krijg het gevoel dat ik in een Italiaanse film zit. Na nog een hele poos, zeker 20 minuten komt onze begeleidster binnen met haar Louis Vuitton tasje. ' Shall we go?' ( geen hallo, handje schud, zeker geen exkuses dat ze zo ons heeft laten wachten) Ondertussen is Y nog niet terug dus we moeten voor hem wachten . ...
We zien een mooie een kamer appartement. Spotless en beeldschoon. Alles is er goed aan.Maar:! 
-3 maanden huur als borg.Er wordt zowiezo 500 ingenomen om de flat te verfen bij vertrek.
-En minstens een jaar huren.
Niet acceptabel dus.

Zaterdag gebeurt een wonder: Christiana heeft een vriendin wie een appartement heeft, zij wil het verhuren voor 9 maanden. Het is gesitueerd in het zuiden. In het groen met tuintje. Fietsafstand zonder echt de heuvels in te moeten. Dichtbij het begin van het St Luca portico. Openbaar vervoer. Heel rustig. Gemeubuleerd. De eigenaren wonen nu op het platteland.Het is nu beschikbaar.

Het duurt een paar dagen voordat we echt weten dat het van Y is. Er is een Frans meisje als concurrent (' Oh maybe together'is mijn grap met Christiana, ' Set up for life' ) Maar het is gelukt!! Goede huurprijs, betrouwbare eigenaren en afspraken,alles picobello. Een slaapkamer met groot dubbelbed, een extreem robust en professioneel buro, goed voor het maximum in studeren.Een mooie keuken, fully eqipped , eettafel en wasmachine. Een badkamer met ligbad. In de kelder kan een fiets (moet wel van een steile trap gedragen worden) Maar buiten is ook secuur.Heerlijk stil. Een buurvrouw die beneden woont, meer buren dichtbij.

Pietro laat het ons allen zien. Maakt foto's van de meterstanden. Vanaf nu betaalt Y de gas, licht en water boven op de huur maar ' small costs.'Je ziet gelijk aan Pietro dat hij betrouwbaar is. Zijn vriendin ('fiance' noemt hij haar, een woord dat ik lang niet gehoord heb) is de ware eigenaar en zal over 5 dagen terug zijn van haar werktrip in Berlijn. Zij is fotograaf. Christiana had ons haar foto's laten zien.Hele donkere portretten, dat de mensen eerlijk , onaantrekkelijk laat lijken, een beetje Anton Corbijn stijl. Ook het huis is zo ingericht. De slaapkamer heeft op alle 4 muren bruine pakpapier als behang en hierop zijn her en der streng uitziende figuren opgeplakt. Het geheel geeft een nazi Duitsland gevoel. We moeten er wel om lachen. Een meer onaantrekkelijk slaapkamer zou je niet kunnen bedenken.Maar Y heeft  of zijn oogjes toe op bed, of is gebogen over zijn computer op het buro ( zo heeft hij ook geleefd bij Christiana, ben ik van getuigen)Deze interieur is dus de andere kant van de medaille.  Maar of het nachtmerries gaat geven betwijfel ik. Oh ja,en heeeel belangrijk:Internet is aanwezig, Het levenslijn....

' This does a mother's heart good...a gift from God' zeg ik. 'No, no ' zegt Pietro. Vindt mijn reactie overdreven, maar ik niet. Ik noem het een mirakel, dat ik 3 dagen voor vertrek C&F op de kop tik.

Het vertrek van de Alfredo Casolari gaat met het wissellen van kado's. Ik geef een soort wekpotje (heel moeilijk te vinden onder de portico's van Bologna, met duizenden winkels van alles wat je niet nodig heb , maar dat van wel, niet) Ik heb Christiana weten te verwelkomen in de Kefir club. . Zij geven mij een potje Yannoh ( cafeiine vrije koffie ) en een cafeteriere: een soort perculator, kennelijk heeft elk Italiaans huis deze vernuftigheid)

Wat ongelofelijke dierbare mensen zijn het! Met gekus en geknuffel nemen we afscheid...