Vrijdag, Bologna- Porte Tolle

Het wordt een marathon dag, dat voel ik aan dus kan niet slapen. Dat gebeurt wel eens als ik z'n dag voel aankomen.
De treinrit Parma-Bologna gaat goed, veel rustiger als heen. Het duurt mij heel lang om het station te verlaten. Daar beneden is het een doolhof en om de lift te vinden naar boven, naar de uitgang: een crime. En heel Bologna is bezig zich te verplaatsen per trein. Ongelofelijk.
Al moet Young niet ver en makkelijk te vinden zijn, lukt het niet 1,2,3 en sms ik hem om alvast de fiets te gaan halen. Dat staat gereserveerd en klaar. Zo gezegd zo gedaan. Ik wacht heel lang voor hem in zijn mooie tuin. Uiteindelijk komt hij met onverichtte zaken terug. Ze hebben de fiets niet meegegeven. Ze gaan pas om 16h00 weer open. Dan pas kunnen we samen de fiets halen en gelijk door naar het station. Als ze mij zien geven ze gelijk de fiets mee. 
Om 17h30 pakken we de trein naar Ferrara. Omdat Young erbij is worden we niet geholpen zoals ik gewend ben. Nee, z'n jongen knul kan wel zijn eigen boontjes doppen. Het is een heel gedoe om de fietsen in de fietscompartiment te hangen. Ik ben blij dat ik er nooit gebruik van heb hoeven maken.
Bij Ferrara moeten we de overstap maken met de trein naar Codigoro. Kaartjes voor deze trein lukt niet uit de automaat. Na lang wachten krijg ik te horen dat ik kaartjes bij tabbaccari of dergelijke moet halen. Het is een andere lijn als trentalia. Ik heb er inmiddels echt tabak van want ik wil deze volgende trein echt halen, ik moet naar de wc etc Young gaat hun toch gauw effe halen.
Als het treintje aankomt is het inderdaad heel anders als de trentalia : een piepklein treintje met wagons uit de jaren 50 of eerder.Wij gooien gauw onze hebben en houden erin en verbazen ons naar de maat. Niks past. Hoe gaan we dit doen?
Terwijl we staan te prakiseren komt de conductrice en zegt nee, fietsen mogen niet in deze trein. 'Oh no we have to go to Codigoro, we still have to ride to Porte Tolle for our accomodation tonight. We cannot possibly ride all the way from here. Look we've got the tickets.'We nemen de houding aan van occupiers.  We gaan ons niet verroeren. 
In spanning wachten we af. We voelen de trein wegtrekken. Oh gelukkig!Even later komt ze ons vertellen, oke, deze ene keer. Maar terug mag niet, echt niet.
Het is na 19h30 als we de trein uitstappen. Ik bedank hartelijk en we beginnen spoedig te fietsen. Zo veel mogelijk kms terwijl het nog licht is. Het wordt een rit van zeker 40km. Zoeken in donker...
Young doet het navigeren met 'here'.We hebben een prachtige fietstocht: rustige wegen, volle maan, een schitterende avond. Jammer van de stress van het haasten. We hebben niet echt haast zeg ik tegen Young maar het is het laat aankomen bij Sebastiano. We willen hem niet uit bed halen. 
Young doet een geweldige, heldhaftige job met het navigeren.Hij leidt ons over bruggen, vermijdt grote drukke wegen. Door dit moeten we om rijden. Het is moeilijk te schatten hoeveel we  gefietst hebben maar ik schat 50km als we eenmaal Porte Tolle inrijden. Young leidt ons naar nr 3. We bellen aan , geen respons. Eris een telefoonnummer. Wonder boven wonder neemt een dame op. Zij geeft gelijk Sebastiano. Het is 23h50. Het duurt even voordat S door heeft dat we daadwerklijk voor de deur staan.Hij blijft zeggen : 'mail me, write me' Pas als ik de omgeving beschrijf met de woord 'MUnicipio' dringt het tot hem door dat wij er zijn: ' 5 minutes' En daar komt hij aan, met een big smile and laughs. Ik geef een bear hug. Thank you Sebastiano!
Onze kamer lijkt op een mooi groot hotel kamer op de eerste verdieping.De gang af is een zitkamer en groot, leeg balkon. Dat kijkt uit over the main drag van Porte Tolle, een stadje dat ligt aan de Po Venezia.
Young heeft trek. We zitten bovenop een bar/pizzeria dat tot 2h30 open is.We eten pizza om 01h00. Toch weer goed afgelopen, onze extreme fietsavontuur, een primeur voor Young.