Dinsdag,Parma

Gisterenavond zei Young de komende 2 avonden afscheiddiners te hebben. Er is dus voor mij geen reden om in Bologna te blijven. 'Laat mij naar Parma gaan'.Binnen 10 minuten is Filippo benaderd, en als wij terug komen van onze wandeling zie ik de bevestiging. Ik ben welkom bij Filippo. Lang leven de internet!
Na het uitchecken bij Greg, ga ik goed van de tuin genieten. Ik heb geen haast want ik kan toch pas om 18h00 terecht bij Filippo. 'I'm at university 'till then'.Wat is het heerlijk in de tuin met het geroffel van spechten vanuit de bossen eromheen.
Mijn fiets staat geklemd tussen mij en het kaartjesautomaat.Ik leun, turend op het scherm op zoek naar de woorden 'other services' wat de weg moet bieden naar een fietskaartje voor de trein. Mijn beurs heb ik stevig in mijn handen. In mijn linker oor hoor ik 'money' No,zeg ik met klem.Het is een vrouwenstem. Nogmaals: 'money!'No zeg ik met 10db erbij. Dan weer,  met stemverheffing:'money'. No ! Schreeuw ik.Ze druipt af .Ik heb mijn belager niet gezien.'Get an attitude' hoor ik Marion zeggen. En, ja, dat is nodig nu. Ik heb geen bewakers meer. On my own.
Als ik uiteindelijk mijn kaartjes in handen heb, heb ik nog maar 5 minuten om de trein te vinden. Ik vraag een knul die voor de trentalia werkt. Hij weet van toeter of blazen. Kan ook geen engels spreken. Kost mij tijd, in plaats van het me te besparen. Maar we komen er samen uit dat ik spoor 1 moet hebben en dat is gelukkig deze eerste.Ik maak de gebruikelijke sprint en wordt gauw geholpen de fiets de trein in te tillen. Niet in het fietswagon, want daar is geen tijd voor, gewoon bij een  in/uitgang. De trein is vol, we moeten staan. En ik besef dat ik dat zowiezo moet doen.Geen Jaap om het bewaakfunctie uit te oefenen. Het is trouwens hier veel meer nodig, het bewaken. Een jungle.
Er zijn vooral veel tieners, hordes.Ze hebben allemaal mieren die aan hun kont vreten. Ze blijven op en neer lopen, volgen met veel oproer elkaar. Om de haverklap een complete stoelendans. Verder op zie ik de fameuze fietswagon. Die hel is mij gelukkig gespaard gebleven want dat wordt hun hangplek.Ik kan de cacofonie horen als die deur opent.Dat zou voor mij intolerabel zijn geweest. Gelukkig sta ik hier, al is het niet erg handig. Men tolereert mij. Ik krijg geen scheven blikken. Ze lopen om mij heen alsof ik een bloempot ben. Na, Modena, halverwege wordt het gelukkig iets rustiger. Toch is er gedoe aan het eind van de rit,met het trentalia personeel. Ik kan het niet uitvogelen maar sommige gaan niet direct naar huis als wij uitstappen in Parma, denk ik. Ik geloof niet dat de tieners Italianen zijn, wat ze wel spreken weet ik niet.Een blonde dame ( je ziet weinig blonde mensen in Italie)verschijnt ineens bij  het uitstappen. Zij chartert hulp voor mij van omstanders, en mijn fiets is zo op het perron. We look after our own...
Eerst een broodje halen: ontbijt om 14h00 want ik heb geen eten behalve fruit bij Greg. Ik sleep mijn hele hebben en houden mee naar binnen.
Vervolgens Parma verkennen op de fiets.Mijn eerste stop is een groot plein/ park wat in het teken staat van een kunstfestival dat afgelopen is, maar dit blijft voorlopig staan. Geeft een doel voor de Afrikaners wie dit heeft geprutst. Maar er staat een uitstekend idee: 'a double front chaise-longue':Eyes: www.standfiere.com. Ik zit een hele poos erop om bij te komen en de omgeving te bespieden.
Rustig aan vind ik mijn weg, heel makkelijk, naar Filippo's adres 4km buiten het centrum. Het ligt aan een hele drukke weg, de provinciale weg naar Longhirano. Ik ben te vroeg, hij is er nog niet. Ik zoek de rivier op : de Parma Torrenti wat dichtbij ligt. Dat is totaal onbereikbaar voor de mens. Een kort paadje leidt naar een staanplek. Ook elders in de stad is het zo: de rivier heeft geen recreatieve functie: er wordt daar niet gewandeld, gezeten noem het op. Schluss. Ik denk dat men denkt de mens zal een zooitje van maken. Enfin ik ga liggen op mijn kleedje op dat paadje.Een motorrijder denkt ik wordt niet goed, komt kijken. Ik gebaar dat alles goed is. Hij misinterpreteert het gebaar en komt van zijn motor af en staat eng dichtbij. Ik denk wegwezen hier. Terwijl ik mijn biezen pak druipt hij zelf weg. Oke, ik ga weer in het zonnetje liggen.
Om precies 18h00 sta ik op punt om op Filippo's bel te drukken, en wie komt daar aan? Filippo! Het is een scene om te filmen: Hij loopt met uitgestoken hand naar mij toe, big smile, open hart en ik reciproceer, en ben gelijk verliefd. Wat een aardige knul!Ik zou zijn oma kunnen zijn, ik ben bovendien voorzien, maar anders....
Filippo woont zoals Greg in een souterrein flat. Het is hier veel schoner, aangenamer, een neutrale geur,Een stel zongedroogde handdoeken haalt Filippo van zijn wasrek op het plaatsje. Daar kan mijn fiets aan de ketting.Ik heb een kamer met eenpersoonsbed (dit samen met de prijs was reden voor deze keuze)Filippo heeft een eigen kamer terwijl Greg in de huiskamer slaapt want hij verhuurt beide kamers. Je moet daar via Greg's priveterrein naar je kamer, daardoor sloot Greg zich al snel af .Hij stond je even te woord maar dan was het ook klaar. Filippo oefent graag zijn engels. Zoekt gelijk een vertaling als een woord te kort schiet. We hebben continu conversaties.Hij begint deze steeds. Dan de kwestie keuken: 'I won't cook' (al zou ik het dolgraag willen maar dat kan je niet maken voor deze prijs) '....but could I borrow....and could I put this in your fridge?' (ik heb een groot zak groente en fruit gekocht) Zo smeed ik mezelf een heerlijk plekje hier, uiteindelijk zet ik ook water aan de kook voor thee.