Zondag, we gaan naar Florence!

Gisterenavond, laat vanwege het tramalant rondom het naar huis komen, en nog later vanwege het uitzoekerij en bestellen van treinkaartjes, heeft Greg voor ons kaartjes geprint. 'Het is een mirakel! ' verklaarde ik, niet zozeer om het printen zelf maar duidend op de omstandigheden eromheen. Young was aan het feesten dus wilde ik hem niet storen om te vragen of zijn printer werkte...Enfin, prachtig in kleur A4tjes.
Het is wel zaak om op tijd te zijn, het zijn specifieke stoelen op een snelle trein. Al gaan Bon en ik ruim op tijd weg van huis wordt het toch met eind sprint de trein halen.Eigenlijk omdat wij tervergeefs een fietsenstalling zoeken. Er blijkt achteraf geen fietsenstalling te zijn bij het station! Bologna station is een mega knooppunt. Alle treinen van Italie passeren hier heb ik gelezen. De Utrecht van Italie, en dan geen fietsenstalling...Young sluit wonder boven wonder ook op dat moment aan, tijdens onze sprint.'Het zit in de genen!' zegt Bon.' You have to take the good with the bad' zeg ik.
Het duurt net meer als een half uur, de 100km naar Florence. Het is 80% tunnel, een onbeschreven wereldwonder. De trein is tot de nok vol (geen staanplaatsen) Er wordt wat afgereisd in Italie. Terug zijn alle sneltreinen vol, wij moeten naar een andere station, Refredi, 10 km buiten het centrum om een intercity te halen, maar, d'as vanavond pas, nu city toer!
Young is 2 maal in Florence geweest, hij's onze reisleider. We zien de gigantische Duomo. Er is een hardloop wedstrijd door de stad, precies langs de duomo. Het zorgt voor nog meer drukte in de stad deze zondagochtend-met-stralend-weer. 
Het is mooi, zo langs de Arno, de ponte Vechia met verkopers. Bon koopt een selfiestick, is er erg blij mee. Ik koop een kraamkado voor een collega: treintje op naam. Je moet wel afdingen zegt Young, delen door 3. Dat lukt ons niet echt.
We wandelen door een rozentuin, al klimmend naar onze uitzicht punt hoog boven de stad. Een onweersbui, vergestrekt over Toscane zorgt voor schitterend licht voor de foto's (die van Bon zijn instant via de telefoon, mijne zijn toekomstmuziek)
We eten onze picknieklunch op de trappen met uitzicht over de stad. Ik ben nog net niet klaar als het los barst. Ik schuil in mijn regencape, als in een tent, maar moet gauw er  vandoor want ik zit in een plas. Bon heeft snel een regencape gekocht van een Afrikaner wie plots goede zaken doet. Overal in de stad zijn het juist de Afrikaner's die plu's en regencapes verkopen. Hoe zou het zitten met de organisatie ervan, de logistiek?
We schuilen, we wachten op een bus die niet komt, we besluiten toch maar te lopen, af te zakken naar het centrum. Mijn sandalen schuimen, ze glijden van mijn voeten. Goed exkuus om met blote voeten te wandelen op de schoongespoelde  stenen. Heerlijk. Een extra dimensie, een bonus.
Voor het avondeten heeft Young een tip van een vriend. Dat ligt op de Piazza S. Spirito. Het restaurant heeft dezelfde naam. Er is een biologische markt waar we eerst doorheen lopen. Er is een grote kerk waar we naar binnen gaan. Vervolgens een meesterlijke maal op een terras met uitzicht op de markt. Geen toeristen! Zuiver inheemsen, dat vinden we fijn, als toerist.
Op weg naar het station stuiteren we op een gitarist. We luisteren naar een paar nummers, het zou meer mogen zijn maar we moeten er vandoor, trein halen. Het wordt alweer een sprint, en gelukkig maar want anders hadden we onze besproken trein gemist. Op de intercity vallen we zowat allemaal in slaap.
In Bologna drinken we nog wat als een afscheid tussen Bon en Young. Young weet nog niet wanneer hij terug komt naar NL : midden/eind juni is de schatting.