15 augustus 2014

Een dag vol verwachting. Vandaag gaat Bonnie bevallen. Dat kan niet anders , ze wordt ingeleidt vanwege complicaties. Of dat het zo lang gaat duren dat het morgen pas wordt, maar dat lijkt onmogelijk. Maar is dat zo onmogelijk? We denken dat het snel zal gaan maar gaat het wel snel? En zo wel snel hoe snel?

Want vandaag zijn we ook wat meer van plan. Jaap en ik gaan fietsen. Niet zo maar fietsen maar 4 overnachtingen zijn er aan vast geknoopt. Dat willen we graag want het is voor het eerst dat Jaap uberhaupt op de ligfiets fietst, voor het eerst dit jaar, dit seizoen. En jullie weten hoe belangrijk dat voor ons is....

Maar niks is natuurlijk zo belangrijk als de geboorte van je kleinkind. Het is niet mogelijk, of ja wel mogelijk, maar het kan toch niet dat je zo maar naar het niets wegfietst terwijl z'n drama in je gezin plaatsvindt? Nee, maar we gaan wel. We pakken net alsof we zo gaan. "Hoe laat wil je weg?" vraagt Young. Ik kijk naar de prachtige wolken en schat een gunstige wind : 'zo, maar laten we eerst deze uur afwachten (al pakkend) Misschien fietsen we en dan kom je ons ophalen. Misschien moeten we de fietsen op de trein doen en vanaf het ziekenhuis fietsen. Of fietsen vandaar uit op de trein. Hoe zou het daar nu gaan? Wat gebeurt er in hemelsnaam?

Het inpakken wordt geinterrumpeerd door het het verlossende telefoontje: Don op mijn mobiel. 'Hallo Don!??' Hij is er! ' Het mirakel is geschiedt '  Het ging er ontzettend heftig aan toe, een ruggeprik zou gezet worden maar daar was puntje bij paaltje geen tijd voor, hij was er! '

' Don , we komen eraan' De scenario waar ik op had gehoopt, diegene top aan mijn lijst, kon plaatsvinden. Wij met z'n allen in de auto, naar het nu bekende Spaarne.

Deja vu,: dezelfde , of was het dezelfde verloskamer?  Met Bon in bed, pijnscheuten nog af en aan zichtbaar, Don met Noah in de armen, en Luca, de vorige keer in het wiegje, nu aan het dartelen als trotse grote broer; Eef en Marco. Noah gaat op papa's blote borst, ik neem foto's , verm me over Bon, ieder pakt zo z'n bekende rol. ' Ik ben er klaar mee' declareert Bon.' Dit doe ik nooit meer!'

We nemen afscheid, er moet gerust worden. Luca moet ook mee om zijn slaapje in te halen.'Ik wil in het ziekenhuis blijven' protesteert hij, al kruipend onder papa's stoel. 'ik begrijp het wel..' zegt Bon!

 Wij kunnen met gerust hart  onze plan voortzetten.Naar huis en zien dat we kunnen vertrekken.

Ons adres ligt de provincie Utrecht. Het adres is Tienhoven maar het puntje aangeduidt op de kaart ligt ver daar buiten, tussen de Maarsseveense plassen. Net buiten Maarssen, dat ligt iets ten norden van Utrecht. 

"Mijn band is lek!' proclameert Jaap. Oh nee he, het zal toch niet waar zijn dat hij op zijn gewone fiets moet.? Dan moeten we zeker met de trein, iets dat we toch liever niet doen. De wolken en de wind lonken nog altijd. Maar godzijdank, na het pompen blijkt de wiel toch hard te blijven. We kunnen vertrekken! Het is kwart voor vier...

Kunnen we het halen, kunnen we voor donker er zijn? Ondanks de meewind ( het blijkt meer een zijwind te zijn) gaaat de tijd sneller als onze afstand. Het is heerlijk geweest hoor, ik had dat niet willen missen maar nu is het echt wel donker als we Maarssen binnen rijden. En het gaat regenen...Maar na wat gezoek en wat gevraag blijkt onze adres makkelijk te vinden is ondanks dat het afgelegen en naast stille plassen ligt. Elly , onze gastvrouw, staat ons al af te wachten (ij had al gewaarschuwd dat het laat zou kunnen worden) Het is 22h30.

Ik denk dat het heel mooi hier zal zijn....

Het was een hele bijzondere dag! Dank jullie wel alle lieverds!