Dag 4 en 5 Mbuluzi Game Park

'Het wordt vroeg uit de veren hoor jongens, 6 uur vertrekken dan zijn de dieren het meest actief en dan is het ook lekker koel."

Dat is het ook, heerlijk!  Wij ontbijten op het terras van Smart's aanbevolen lodge. Veel lodges zijn eigendom van prive shareholders , maar de eigenaren zijn er niet. In al de tijd dat wij in Mbuluzi vertoeven komen we maar een medebezoekerstel tegen. Wij hebben de hele gamepark van voor onszelf. We komen wel geregeld 'workers' tegen of op tractors met aanhang, of pickups, of fietsen. Op de lodge werken  Fortune en Absilla  , twee lieflijke meiden wie alles grappig vinden .' We  saw giraffe' ha ha ha gibbellen ze gezelllig samen.

Maar wij zien geen zandbanken, en al helemaal geen krokodillen uitkijkend vanaf  het terras. Wij gaan verder en parkeren om te gaan wandelen. Het wordt een steile wandeling, heel rotsig, perfecte apenland. En die komen we ook tegen. We horen het gebrul, eerst in de verte : er wordt al gewaarschuwd dat wij hun gebied betreden. Als we hun dichtbij horen zitten we op rotsen in de schaduw ( de zon wordt al vermeden) We volgen hun geluiden met onze verrekijkers. Heel enkele keer krijgen wij een glimp van een maar het is vooral het horen dat zo spannend is. Af en toe een gebrul, maar ook voetstappen en geruis 20 meter van ons vandaan! Wij blijven tjoepstil en kijken af en toe elkaar eaan en grinniken. Sensationeel!

De wandeling levert niet veel meer op, wij worden steeds warmer en droger. Wij wilde een rondje maken maar besluiten terug te gaan. Ook dan zitten we op dezelfde rotspartij,met de troep in onze nabijheid. Er wordt geregeld hard gebruld;de baas wil ons weg hebben. Uiteindelijk druipen wij af. Het is mooi zo.

Op de weg naar huis komen wij een groep giraffen tegen, kleintjes erbij. Het is wonderlijk om uit te stappen en naar de giraffen te lopen. Ze blijven ons aankijken, stil en majesteus. Er is een met een grote, lelijke zweer achter zijn oor, een groot gapend rode gat. Hij vrijft de plek steeds tegen een boom. Aach.

'sMiddags in de hitte van de dag, zoeken we de koelte van het zwembad op, lekker chillen! Vanuit het zwembad en aangrenzend terras hebben we uitzicht op de rivier vlakbij. Vooral Theo is op de uitkijk voor de krokodil die net om de hoek op de oever woont volgens Burgie onze tuinman. 'The river is infested with crocodile' beweert Burgie..

Later op de middag maken wij een wandeling vanuit huis naar een uitkijkpunt. Wij moeten de rivier oversteken en dat betekent waden door het water op de brug. De uitkijkpunt is prachtig maar ...geen dieren te zien, wel te horen : een leguaan schiet weg, een dat Theo gespot heeft.

Terug: nu weten we het wel hoe het moet, de brug over. Jaap stroopt zijn broek op. Pats  hoor ik achter me, ik draai achterom en zie Jaap al overend aan het komen, goed nat maar ongedeerd.. 'Dat ga ik nooit meer doen' verklaart hij.

'sAvonds voor het naar bed gaan in onze 'tenten'  kijken we hemelwaarts om een prachtige sterrenhemel te aanschouwen. Zo ontzettend veel en zo dichtbij lijkt de sterrendeken. Wat is dat een gemis in verlicht Nederland. 

Wij gaan slapen op de serenade van de krekels en andere insecten die dag en nacht bezig lijken te zijn, onvermoeibaar.

De volgende ochtend gaan wij weer vroeg op pad, picniek mee. Wij verkennen de noordkant van het park . De weg neemt ons hoog boven de rivier, ditmaalde Mbuluzi Onze Toyota kan ook deze geulen, hobbels en rotsen goed aan.

 Wij stoppen bij een uitkijkpunt met schitterend uitzicht over de meanders ver  onder ons. Er zijn talloze rotspartijen waarop krokodillen kunnen liggen, ze moeten er zijn zeggen we turend door de verrekijkers. Na een hele poos zo starend verklaar ik dat ik eentje kan zien met slag om de arm dat het ook een rots formatie zou kunnen zijn dat precies als een joekel van een krokodil eruit ziet,inclusief grote rondingen wat zijn poten zouden moeten zijn.Ik raak meer en meer van overtuigd maar mijn medetuurders zijn skeptisch. Het is ook zo ontzettend moeilijk om de verrekijker stil te houden!

En dieren? Nou weinig! 'Ik zie koeien' zegt Theo. ' Nee' antwoord ik, dit is een wildpark , hier kunnen geen koeien zijn. Wij turen naar de witte vlekken, of bruin, mischien een Eland zeg ik, zeldzaam in deze streek. 

Wij maken in dit gebied een wandeling en zien al gauw het gekronkel van een meander aan de andere kant. Het wordt erg warm, wij zweten. Volgens de kaart zou er een mooie wandeling pal langs de rivier lopen. Wij gaan narstig op zoek maar vinden het niet. De heren gaan een poos door om het te zoeken terwijl de dames de koelte van een rots onder de bomen zoeken. We raken aan de klets (terwijl het opgelegde regel bij wandelsafari's is STILTE om zo de dieren niet weg te jagen (dat doen we sowieso want ze zijn veel banger van ons uit de auto als erin)

Wij tweeen besluiten om terug te gaan naar de auto.  Door het geklets door hoort Thea ineens een bel. 'Kijk nou eens'!zegt zij, koeien! En inderdaad wat loopt ons tegemoet? Een rij koeien! Theo heeft gelijk! Wat een afknapper: zitten we eindeloos te turen en te gissen, kijken we naar een stel koeien! Dat zou niet mogen in een wildpark! 

Als wij weer vereenigd zijn bij de uitkijkpunt (de jongens liepen vlak achter ons aan, geen wandelroute gevonden)  gaan wij weer zitten turen. Eerstens zoek ik naar de krokodilvorm van eerder, en die is verdwenen! Toch een krokodil geweest! Een enorme! Daar ben ik echt blij om. Na nog meer lang getuur  zeg ik: 'Ja dat is hem, die vorm daar met symmetrische schubben tekeningen, dat  is een krokodil, mijn krokodil , waarschijnlijk dezelfde als vanochtend.' Nu is hj een stuk dichterbij en iedereen kan hem zien. Mooi! De krokodil blijft constant roerloos . 

En dan! Een roofvogel in de lucht. Ik kijk en roep, 'Kijken! Een fish eagle! Wat ontzettend prachtig. ! Misschien mijn eerste bezichtiging ooit van een visarend, zwart, wit is hij. 

We pakken onze biezen en gaan naar een vogelkijkhut bij een dam. Het is al laat in de ochtend, extreem warm ,dieren houden zich schuil. Maar een Afrikaanse ijsvogel, een velblauwe Kingfisher vliegt af en aan naar het water en toont ons telkens zijn pracht. Bijzonder!

Uitgedroogd en oververhit rijden we terug naar huis om onze chill rituelen in te zetten. Thea zegt ' Ik wouw dat wij hier langer konden blijven. Het is hier zo super!'