Van Jukskei Park naar Kubuta, Swaziland

That's 3 hours" zegt Alan, over de 450km trip." More like 6' zeg ik terug. En uiteindelijk komen toch ver naar donker aan. Wij hebben wel boodschappen gedaan ;dat heeft kennelijk veel tijd gekost om de Superspar in Ermelo door te spitten om de wensen van de groep van 4 te vervullen. 

De grenspost houdt ook op alhoewel wij door alle ambtenaren vlot worden geholpen. Het zijn er alleen zo veel! En stuk of 5, 6 op de Zuid- Afrikaanse zijden en zeker even zo veel op de Swazi zijde, exclusief de paar die uiteindelijk de roestige boom handmatig voor ons open doen Wij moeten goederen declareren, nooit eerder gedaan, maar de jaren oude ipads en camera's moeten uitgeplozen worden qua serialnummers. We moeten opgeven hoeveel alles waard is. ' I'm rich! ' zeg ik, dit veroorzaakt veel hilariteit. We vragen of we bij Kabuta aankomen met daglicht. 'No you will get there when it's dark' Oh jee, op een zandweg en zoeken in het donker...

Het wordt gauw donker ...veel voetgangers op weg naar huis. Wij zien de silouetten van de heuvels en kleine bergen om ons heen. De wegen nemen ons pal de weg af en stijl omhoog, maar onze Toyota Avance doet karig zijn werk. De bewegwijzering klopt precies. We moeten de kilometer standen in de gaten houden. De afstand voelt veel langer als de werkelijkheid, de weg lijkt wel eindeloos. Wij luisteren naar de krekels door de open ramen.We missen de afslag en moeten bij een kafee van waaruit muziek bleert vragen. Een stuk terug, weer de boel meten. Thea tuurt met de zaklantaarn. En dan ineens vinden we de ingang, we rijden door het hek, honden blaffen. We zijn er! Wij worden verwelkomt met verkoelende dakventilatoren, bakken bananen en papaya's. 'May we eat them?' is het eerste wat ik vraag. ' But of course!' Maar allereerst douchen in de buitendouche onder de sterren...