Dag 30 Van Betty's bay naar Boskruin, Johannesburg

Zo gauw ik 'sochtends met de bagage naar de auto loop zie ik dat de rechter achterband heel zacht is, niet helemaal leeg maar duidelijk zacht. Gisteren was het nog goed. Manfred pompt de band wat nog maar 1 bar druk heeft op met zijn mobile apparaat, met stroom uit zijn auto. Gelukkig heeft hij dit voor ons kunnen doen. Als je een vliegtuig moet halen heb je geen zeeen van tijd ....Hierna is de rit naar Cape Town International airport niet rustig. De N2 klinkt als een snelweg maar dit is het niet met talloze stoplichten, trucks en natuurlijk een eindeloze rij blacktaxi's.Als we Kaapstad naderen wordt het wel een snelweg. Het vliegveld ligt aan deze weg zag ik op de kaart.Een makkie,dus geen navigatie aan. We zijn het zowat voorbij maar er komt geen aanwijzing op de weg, geen bord van gaf hier af voor het vliegveld. Ik neem de volgende afslag en wonderlijk komen we even later wel op een weg dat het vliegveld aanduidt. 
Het inleveren van de auto gaat probleemloos. Ik vertel over de wiel .Die heeft de rit doorstaan, het lijkt nu oke.
Het is druk op het vliegveld, bij de incheck balie staat een lange rij. Uiteindelijk zitten we wonder boven wonder 10 minuten voor boarding time bij onze gate. We kunnen bijkomen met onze thee. Heerlijk, niks geconfisceerd door security, ook onze thee en water niet.
We vliegen naar Lanseria airport. Deze vliegveld is makkelijker voor mijn familie. Mijn zus Marion haalt ons op. Zij komt net uit haar werk. We gaan via haar dochter waar we haar 2 kleinkinderen ophalen. Zo gauw we in de auto stappen is het voor mij memory lane. Ik probeer met man en macht me te orienteren maar enkel straatnamen herken ik en die zijn vaak veranderd naar meer acceptabele namen na het eindigen van de apartheid. Het is allemaal zo ongelofelijk volgebouwd, druk....het verkeer!  Hier wil je echt niet zelf rijden, hier moet je een inboorling zijn wie met de enorme ontwikkeling is meegegroeid.

Bronwyn en haar 2 kinderen, Sadie 8 en Damian 6, wonen in de wijk Linden en dat grenst aan Blairgowrie waar ik geboren ben en tot ongeveer mijn 14/15 de heb gewoond. Sadie gaat naar onze oude lagere school. Op deze straten hebben we eindeloos gelopen etc.  De bomen zijn enorm gegroeid, prachtig,en onze Standard drive is een drukke weg geworden, het is een tamelijk lange verbindingsweg met de volgende wijk.

Marion laat dit allemaal zien op weg naar haar nieuwe huis in een andere wijk wat destijds niet bestond. Marion en mijn andere twee zussen zijn 2 jaar geleden op bezoek geweest in Nederland. Toen Marion thuis kwam ontdekte ze dat er ingebroken was geweest. 2 weken later kwamen de dieven weer terug om haar , eigen gemaakte, schilderijen te stelen. Toen besloot zij om te verhuizen naar een secuurdere woning. Het staat in een complex waar een guard staat wie een slagboom open doet bij binnenkomst. Bij Marion's eigen woning, nummer 10, kan Marion met haar remote haar garagedeur open doen en naar binnen rijden. Van daaruit loop je eerst door een studeerkamer , vervolgens de grote keuken cum eetkamer in. Vandaar uit naar een zitkamer met enorme TV scherm. De andere kant op loop je naar de slaapkamers: 3 met 2 badkamers. Buiten kan je rondom het huis lopen , er is een kleine zwembad en achter het huis een heerlijk stuk gras. Een prachtige plek en zeer ruim!
De kinderen plonsen gelijk in relax modus voor de TV of andere schermen. Ze zijn net terug van vakantie op de Kariba dam (Zimbabwe) waar ze met hun vader viste samen met anderen. Wij verkennen samen met Marion de buurt. Pal naast haar huis ligt een park en we voeren de konijnen en dassies die daar vrijlijk rond dartelen.Het nadert het prachtige zonsondergang  en het is er heerlijk rustig al zien we meer mensen aankomen terwijl wij er zijn. Sommige gaan nog picknicken. Het is er schoon en mooi. De park wordt deels onderhouden door de bewoners zelf. Er bestaat een commissie van het complex en Marion neemt er een prominente rol in.
Als we thuis komen is Bronwyn al gearriveerd. Elke Vrijdag komt ze samen met de kinderen pizza's eten. Het huis heeft een pizza oven buiten op het terras naast het zwembad. De oven werkt op een gasfles. Marion en Bronwyn prepareren de diverse bestanddelen voor op de pizza en de kinderen mogen kiezen wat ze erop doen.Wij ook natuurlijk....heerlijk!
We eten buiten en praten gezellig bij. Met Bronwyn gaat het goed. Zij is sinds 6 maanden gescheiden en dat bevalt goed. Zij heeft een goede verstandhouding met haar ex wie dichtbij  woont. Bronwyn werkt van thuis in een baan wat zij leuk vindt (film editing) Ze werkt samen met ongeveer 4 anderen, een afsplitsing van haar vorige baan.Damian vertelt over de vissen die hij heeft gevangen, zijn eerste vis en nog meer en hoe groot ze waren en hoeveel. Wij kunnen luisteren terwijl wij pizza eten. Sadie luistert mee, zegt niet zo veel. Met pjama's aan en gepoetste tanden gaan ze op huis aan.