Zondag, Porte Tolle

Voor wat variatie in de activiteiten valt het besluit op kanovaren. Dat hebben we vroeger in de Weerribben gedaan. Erg leuk.Het  lijkt mij hier ook een ideaal gebied ervoor, met al dat water, ook stille water dichtbij de vogels.
Onze dame bij het toeristenkantoor vertelt dat er maar een kanoverhuurbedrijf in deze contreien zit. We lopen daar heen. Alles potdicht al zien we kano's en zwemvesten in de verte. We bellen. Een oudere dame (mijn leeftijd) komt aan. Spreekt geen engels, en kan ook niks vertellen van de gang van zaken. We moeten op haar man wachten.Ze laat ons wel de kano's zien, en de prijslijst. Young wil perse twee eenpersoons, liever als een tweepersoons. 'Zo irrritant dat synchroon varen...' Ik heb me bedenkingen want het dichtsbijzijnde water is sowieso de machtige Po Venezie. En hoe komen we daar met de kano's?
We gaan op onderzoek uit. Eerst de hoge dijk beklimmen naar de Po. Ik haak af, ga in het gras liggen mijn energie besparen. Young loopt 400 meter naar het dichtbijzijnde stijger (?) ,bekijkt de stroming van de Po en denkt nee, dat wordt niks.We, vooral ik, worden zo naar zee gesleept.
We zien ook geen medekanovaarders. Bovendien zei de mw bij het toeristenkantoor dat het water waar ik eigenlijk wilde varen prive gebied is. Daar mag men niet komen ( in het geval dat het zo kunnen) Maar het is nota bene Nationale Park!
Enfin, plan B : komen we snel weer bij de fietsen terecht. We maken een schitterende fietstocht via Ca Mallo naar een baai op de Adriatische kust, de lange baai af en kruisen de Po Donzella via een pontbrug, dezelfde dat wij in die vrijdagnacht gebruikte maar nu in tegenovergestelde richting. Vervolgens langs een fietspad (ja puur en alleen voor fietsers)  diezelfde Po Donzella langs, op de dijk met uitzicht op de landerijen een kant, en de rivier de andere kant. Deze fietspad van 10-15 km hebben we helemaal voor onszelf. We komen geen ene tegenligger tegen, en niemand fiets voor of achterop.Daar hebben we bewijs voor want Young fietst ver voorop.Ik ben bezig met foto's  te maken in de mooie avondlicht,soms een vogel bekijken met kijkertje, en ik fiets al sowieso een stuk langzamer.Dat is wel erg lekker, z'n gingantisch gebied voor jezelf, puur jij alleen. Geeft een speciaal gevoel: de wereld is even voor en van mij.
Wij schuiven aan bij een restaurant dat Young heeft gevonden op Tripadvisor. Het is best laat geworden al met al. Ik merk op dat hij zijn fiets niet goed op slot doet vanwege gehannes met het slot. Als we besteld hebben ga ik terug om de fiets op slot te doen, aan mijne vast. Ik merk op een geel busje vlak er naast. Nog een busje komt aanrijden. Z'n fiets til je zo in een busje, al is het onder een licht, al is het naast een speeltuin. Na een heerlijke maaltijd komen we bij de fietsen terug en zien dat Young's kabel op half seven hangt. Oh? Hoe komt dat? We kunnen niet met de hand het weer op zijn plek krijgen, we moeten de bindertjes gebruiken dat Vincenzo had meegegeven. Dat kabel is met geweld uitgetrokken, dat is niet zo maar gebeurd. Toen ik de fiets op slot deed was het nog niet zo. Young neemt het voor lief maar ik peins erover terwijl we naar huis fietsen. Ik verbeeld me dat ik toch een plan heb laten kapseisen: busje geel (een beetje klein ) seinde busje groot om een mooie witte fiets op te komen halen. Die staat zo voor het oprapen. Maar puntje bij paaltje is dat toch niet zo.Busje groot wordt boos omdat hij zijn , in zijn verbeelding al toegeeigende fiets, door zijn neus heeft laten boren (misschien door een kort maar betekenisvolle vertraging dat hij ergens onderweg heeft meegemaakt)  En hij trekt met geweld de kabel uit zijn voegen. Ik ben erg dankbaar dat we nog twee fietsen hebben. We hebben ze erg hard nodig : nu om naar huis te fietsen;morgen moet Young erop om 55 km naar het station in Rovigo te fietsen. En dan in Bologna naar Vincenzo te fietsen om de fietsen te ruilen want daar staat zijn eigen (bouwvallige) fiets.Hoe zou hij er anders dit allemaal doen?Zonder fiets is het ellende niet te overzien. Zo zie je maar weer...