Zaterdag, Graduation  Day.

We ontbijten bij Young in de tuin. Zijn buurvrouw verzorgt dit : prachtig. Vervolgens maken wij een wandeling de heuvel op naast Young's huis. Young woont in een vallei, tussen twee cul de sacs in.Wij krijgen een schitterend uitzicht over de stad.
De keus is om vervolgens of de heuvel weer af en dan weer op om de route onder de bogen naar St Luca te maken. Of naar de stad om een toren te beklimmen.De keus valt op het laatste. Het is druk in de stad, en de toren is populair. Met veel wringen, wachten en het beklimmen van duizenden houten trappen komen we op het uitzichtpunt. Ook mooi, zoals het weer trouwens. 
We worden beloond met een gelato als wij weer beneden zijn.
Terug naar Young's huis om ons gereed te maken voor de ceremony. Bon had mijn pak in haar koffer meegebracht. Een fietstas zou het geen goed doen. Met iedereen in hun zondag's best fietsen wij met zakken op onze rug (Bon en ik gaan hierna naar ons huis) naar het Sais waar Young de laatste 9 maanden heeft vertoefd.
Van de 200 studenten in Young's groep worden 27 gelauwerd. De rest hebben nog een jaar te gaan. Familie, vrienden, ( ze mochten 4 uitnodigen) de rest van de studenten en leraren vormen een tamelijk grote groep.Zo groot dat we naar een zaal aan de overkant moeten, een zaal waar Young nooit is geweest. Bon en ik beseffen hoe belangrijk het is dat wij er zijn. Ik ben haar intens dankbaar dat zij er is.
De ceremony is goed georganiseerd al lijkt dat niet zo op eerste gezicht. Wij krijgen een pamflet met de gang van zaken en de namen van alle gelauwerden. Het titel dat word gebruikt is 'Commencement 2016' Deze woord raakt bij mij een snaar. Young Davis, the Netherlands staat er tussen. Ook Colm O'Flynn uit Ierland met wie Young op school zat in Leiden. Young heeft hem nog overgehaald om mee te doen, naar de eerste kennismaking te gaan, nu 2 jaar geleden. Colm krijgt een speciaal prijs voor zijn scriptie, samen met een aantal anderen.
Er zijn sprekers voor en na de ceremony van het gelauwerd worden. Mijn favorite spreker word Christina Balis, Francaise,de allerlaatste, met een 'Keynote address'.Je moet erg concentreren om haar te volgen want zij spreekt heel snel, met accent. Ze  heeft zo veel te vertellen in korte tijd. Ze heeft het over 'entitlement' en hoeveel sores dit veroorzaakt. Hiermee neemt zij mij mee in haar betoog.
Jullie hebben misschien foto's van Bon op facebook gezien, met Young en zijn kammeraden met een lauwer op hun hoofd. Ik vind het bij de meisjes (goed vertegenwoordigd, meer als de jongens zelfs) mooi staan, bij de mannen minder. Ze steken uit in de menigte.
De sfeer is fantastisch, emoties lopen hoog, iedereen voelt zich vol, blij, trots. Felicitaties vliegen om de oren. Het is heel makkelijk om conversaties te openen met de mensen om ons heen, de vrienden van Young die bij ons aansluiten. Ze zijn geinteresseerd, er word veel gelachen.Het is een feest van jewelste. Het Sais, niet bekend om zijn genereusiteit begrijp ik, pakt volledig uit : buffet, toetje, fruit, wat je wil qua drinken (geen sterke drank) Young zegt: ik ga mijn collegegeld eruit eten.Wij kunnen rustig zitten met z'n allen en wie dan ook aanschuift, want er is uitloop op een terras en op de tweede etage.Young word steeds weggeplukt om bij deze of genen felicitaties bij te wonen,ook een keer met port, kennelijk deel van een traditie. 
Wij staan nog een poos boven op een balkon waar meer conversaties worden afgestoken. Zuid Afrika komt vaak op. Ik nodig ieder uit om bij mijn zussen aan te kloppen mochten ze in de buurt komen. 'They'll look after you, they love that' Vinden de mensen leuk.
Young gaat door naar een feest, Bon en ik pakken onze biezen en vertrekken. Het Sais gebouw is nog dichterbij ons huis zeg ik. We zijn er zo. Ondertussen is een bui zich goed aan het ontwikkelen, de eerste druppels zijn al voelbaar. Wij fietsen fout, pontificaal (mijn schuld) Wij komen uit bij het station, en moeten dwars door de stad om naar huis te komen. Onder de bogen (talrijk in Bologna) schuilen wij voor het ergste stortvloed. Een meisje van 15 en een jonge van 10 ongeveer komen videos lenen uit de uitleen uit de muur, waar wij staan. Even later komen ze weer terug, ik maak ruimte voor hun om weer naar die alcove te gaan. Dat doen ze niet, ze blijven staan, als op wacht. Bon en ik krijgen simultaan een niet pluis gevoel, zij zegt fietsen mam, nu. Wij vertrekken gauw. Het zal je toch gebeuren dat twee snotapen, een of twee van je fietsen onder je neus vandaan jatten!In mijn geval met gevulde mandje want daar heb ik mijn hebben en houden.Komplete drama zou dat zijn. We zijn allebei overtuigd dat dat hun plan was.
Wij fietsen door de stromende regen, de weg wordt belicht door het onweer.Eenmaal thuis zijn wij als twee verzopen katten. Maar nog wel met fietsen onder ons: gelukkig!