San Mamolo 136

De ochtend van onze vertrek van C & F kan ik Y berichten tot zijn grote opluchting dat Gianluca onze noodoproep heeft beantwoord. We hebben logies en niet zo ver van Y's potentiele nieuwe stek.

 In de buurt is de 'Portico loop St Luca' , in die trant, een must do voor elke Bolognese. Er zijn in totaal 40km (!) portico's ( looppad overdekt met boogjes) in Bologna. 4 km daarvan is deze pilgrimage. Wij doen het stuk dat een lange heuvel op gaat en eindigt bij de Basilica van St Luca. Het is zondag en kennelijk gebruiken veel locals dit als weeklijkse gymnastiek (2 vliegen in een klap) gedost in de nieuwste fitness tenues.Van alles wat;een familie met tegensputterende peuter staan bij de nissen met beelden en frescoes; ze bidden en slaan kruisjes.   Het is een aardige tippel,  soms met trappen, soms zonder.

De Basilica is mooi (zoals zooo velen) en we hebben mooi uitzicht over de stad.
Y telefoneert Pietro omtrent zijn allebelangrijke afspraak voor het bezichtiging ( en hopelijk spijkers met koppen slaan)Dat wordt de volgende dag. Ik drink lekker mijn thee. Op de terug weg struikelen we over een kunstenaar. Y  zegt : 'Doorlopen!' maar ik blijf toch stilstaan en koop een prachtige pentekening van een uil voor 5 euro (oa) Terwijl ik het allemaal uitzoek blijft de kunstenaar rustig doorwerken bij zijn ezel.Hij is heel dankbaar voor de verkoop. Hij komt uit Sri Lanka. 

De vrouw van Gianluca laat ons de studio binnen. Een kamer met 2 bedden, keukentje, tafel, kast, aparte badkamer.Alles is voor onszelf. Wij worden alleen gelaten. Bij vertrek de sleutels op tafel laten liggen. De tegenovergestelde als bij C&F. Via deze mensen hadden we geen logies voor Y op de kop kunnen tikken. Zo gaat dat.

De volgende dag heeft Y bingo dus ik blijf alleen op dit adres.Y's huis wordt nu onze basis. 'sOchtends ontbijt ik in de tuin, proef de rustige sfeer van deze buitenwijk: weinig tot geen verkeer, vogeltjes, kinderen op het schoolplein. Y's buurvrouw heeft 2 katten, een daarvan heeft en dwarslesie. Zijn poten sleept hij mee, als 2 onhandige drumstokjes. Ze steken voor zich uit als hij op zijn billen zit. Hij is erg bang en schigtig.De buurvrouw vertelt dat hij door een auto is geraakt. De andere kat heeft geen staart.

We hebben nu gelegenheid om de stad en omgeving te verkennen. We lopen heel wat af:9portico's,pleinen, kerken, en weer portico's. We maken ook een wandeling door the bush , want bos kan je het niet noemen. Het lijkt meer op het droge, scrub van Zuid Afrika maar dan wat hoger.Ik zie een slang, Y jammer genoeg niet: ongeveer 30cm lang, 1 cm doorsnee, goudbruin.Schitterend de beweging over het pad.

Op onze laatste dag samen gaan we naar Ravenna. Deze stad ligt aan de Adriatische kust en is bekend om zijn mozaiek. Mausolea, basilica, kapellen allemaal bedekt met ongelofelijk mooi mozaiek. Terwijl in andere streken destijds ze aan het bijtelen waren op zandsteen waren ze hier bezeten van mozaiek. Het is een Unesco erfgoed, dus toeristisch. Wij volgen trouw onze route en gaan onze strippenkaart af.Aan het eind van de middag hebben we nog tijd om naar de zee te gaan waar wij eerste rang zitten op ligstoelen, pickniek erbij, heerlijk. We hebben vaak een pickniek gehad, bevalt prima met Ricotta, pesto, salades, ditmaal heeft Y Lasagne, maakt niet uit dat het koud is/kamertemperatuur. Round trip 200km maar well worth it voor deze schitterende dag.

Op de ochtend voor mijn vertrek gaan we langs een zaak in tweede hands spullen. We kopen elkaar verjaardagskado's: voor Y een lamp en een broodrooster, en voor mij wat souvenirs (je kan m.i. Het beste souvenirs in een tweede hands winkel kopen . Een ander heeft iets mooi's uitgezocht en heeft nu  het weggedaan door gebrek aan plek, behoefte, noem maar op, maar de vakmanschap is vaak heel hoog)Enfin jullie begrijpen het, ik ging helemaal los.

Dat ook bij onze afscheid, het moment supreme. In je achterhoofd 
weet dat het aan zit te komen, ineens is het zo ver. De tranendal springt uithet niets,met lachen tegelijk. Lachen omdat dat onze norm is, tranen,  die kwamen gewoon;losbarsten dus. Zo gaat dat.
  
Ik ben kort onderweg mbv mijn tomtom (ja ik ben overstag, erg fijn) glijdt ongeoorloofd een witte slede vlak voor mij van rechts.Hij moet naar links en blokkeert mijn baan. Mijn licht is groen, zijne is rood. Met mijn ellebogen op de toeter blijf ik toeteren gedurende de tijd dat hij daar staat. Dan duurt een minuut ,of is het een halve, erg lang. Woedend wordt ik , helemaal onthitst. Alle opgebouwde frustratie omtrent de Italiaans rijstijl barst los.Ik dwing mezelf te kalmeren,  maar even later gebeurt het weer, een zwarte slede ditmaal, maar zonder blokkade. Toch geef ik deze meneer flink van langs met getoeter en gebaren taal als wij samen naast een rood stoplicht staan. Hij kijkt me schaapachtig, een beetje lieflijk, beteuterd aan.Ik gebaar naar achteren, ook die! Wijs ik met mijn duim.

Bij  Ferraar stop ik voor een korte stadswandeling door dit beroemd stadje, bekend om zijn Renaissance architectuur. Prachtig allemaal. Ik voel me genoodzaakt om aquarrel papier te kopen, de kleurtjes heb ik gauw nog in mijn bagage gestopt, zonder papier. Terwijl ik pin vraag ik een wachtende meisje of ze weet waar dit te koop is.Wonderlijk spreekt zij goed engels, denkt na en komt met een antwoord. Ze biedt aan om mij het te laten zien maar ze is op de fiets. Dat gaat niet.20 minuten lopen in een richting waarin ik nog niet ben geweest. Met wat meer gevraag (engels spreken is eeder een uitzondering als regel) vindt ik uiteindelijk de winkel, en ja bingo, aquarrel papier.

Nu de tomtom aan zetten , op naar de camping.