Dag 2 Molenpolder
Door: Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
16 Augustus 2014 | Nederland, Utrecht
Het ontbijt wordt op het terras geserveerd, onder de druiven rakken.We kijken uit op het konijnen vertrek, waar een loge konijn leeft als Koning in Frankrijk: schaduwrijk ,ruim van alles om aan te knabbelen. Het is tevens kippenhok, 4 vrouwtjes volgen elkaar ook op de leuningen van onze stoelen. We maken barricades van de thee en koffiekannen zodat ze niet de tafel op kunnen. Verder is het heerlijk rustig. Ik richt mijn blik op de hanen , konijn , vogels, vermijdt de aanstotende zooi.
Het is zaterdag. Vandaag hebben we afgesproken met mijn neef Mark. Hij woont in Hilversum, dichtbij het station H-Sportpark waar ik vroeger uitstapte om mijn tante Noor en oom Jan te bezoeken. Memory lane dus. Mijn tante is al 7 jaar overleden; Jan leeft nog altijd in hetzelfde huis. Ik heb hem sinds het overlijden niet meer gezien. Schaamtelijk aan de ene kant maar elke keer dat ik opperde om te komen had Jan het veels te druk.
Na een mooie fietstocht door de Loosdrechtse plassen komen we bij Mark aan. Hij woont daar maar eigenlijk is het meer overleven. Het huis wordt totaal verbouwd en het is alsof de verbouwers in elke kamer tegelijk bezig zijn. Ze zijn nu ook bezig. Na een korte toer om te zien wat er allemaal moet gebeuren (heel veel) en wat er allemaal al gedaan is (heel veel) vertrekken we om Jan op te zoeken. Mark kondigt ons niet aan : surprise! Zo krijg je de minste weerstand, en minste stress. 'Hij zal wel TV aan het kijken zijn' zegt Mark terwijl hij met zijn sleutel open doet, zonder kloppen.
Oom Jan moet wel even met zijn ogen knipperen als hij ons ziet binnen komen. 'Oh ja, een dochter van Ien' Even een paar namen weer ophalen en hij kan ons weer min of meer voor de geest halen. 94 jaar is hij, de laatste overlevende van mijn moeder's generatie. Het is een bijzondere ontmoeting. Heel anders is hij niet: magerder, vager, slechthorender...Jan heeft een paar jaar geleden nog een nieuwe heup gekregen. Hij loopt met een stok; om in zijn huis te komen moet je nog altijd een trap op ( laat ons zeggen een halve trap) Op den duur moeten we afscheid nemen, dat is haast moeilijk. Zullen hem ooit weer zien?
Eerst picnicken we even bij Lapersveld. Mark wil routes epperen hoe we naar huis kunnen. Die richting of juist die. Al pratend lijkt hij op het idee te komen ons een toer te geven langs oude woonhuizen van hem en zijn familie. Prima, doen we. Hij laat ons zien in wat voor'n paradijs hij is opgegroeid. Een huis, de Klaproos op de rand van de heide. Stil, veilig, alles binnen handbereik voor opgroeiende kinderen. Het was echt een klap toen hetgezin moest verhuizen naar Engeland omwillen van vader Jan's baan. Zo ging dat, wendingen in levens.
Wij fietsen door de heide (bloeiend!) Kijken bij het eerste huis van mijn oom en tante omsingeld door bos bij Holland's Rading , fietsen door richting Maartensdijk. Mark ziet een zonnig open stuk , "Hier moeten we stoppen' Hij ploft neer en ligt gestrekt in het gras. Die gen heb ik ook maar meestal lig ik wel op iets. 'oh, helemaal niet nodig' zegt Mark' Kijk, droog, zacht...'
We picknieken wat meer (ik heb altijd wel iets bij me) praten wat . Jan belt. 'Waar blijf je? Je zou toch bij mij eten om 6uur?' Dat had Mark inderdaad gezegd, en het is 6 uur. Mark eet vaak bij zijn vader, deel van het commensalisme...
Wij nemen afscheid : ' Zie je in een paar weken' zegt Mark. Kennelijk heeft hij de Tamsma gen voor tijdsbesef ook. Voor het eerst dat ik besef dat ik dat van mijn moeder heb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley