Dag 6 Van Mbuluzi naar Jock of the Bushveld

Onze bestemming is Jock of the Bushveld chalets. Het park ligt tussen Nelspruit en Barberton. Wij nemen de noordelijke route en willen bij Malelane de tolweg  op maar zien dat we niet genoeg cash hebben voor de tol. We moeten pinnen. Wij gaan naar Nedbank want dat is het meest betrouwbaar, daar heeft mijn vader vroeger voor gewerkt. Bovendien het gaf vroeger altijd het meeste geld.

Het is Theo's beurt om te pinnen (wij doen het om en om) maar ik moet ook pinnen want wij moeten de rest van het huisje betalen. Het is zaterdag en de straat crioelt van de mensen, 1 maart, ze hebben allemaal net hun geld binnen en de rij is lang bij de automaat. Theo is aan de beurt , dan ik. De automaat geeft niks aan mij , alleen een bon om aan te duiden: geen afname. Wij willen net wegrijden, de auto gaat al achteruit, als een netjes geklede man naar ons toe komt om te zeggen dat ik niet  de transactie goed  heb afgesloten. Ik parkeer opnieuw de auto, loop naar de automaat, steek weer mijn pasje in de gleuf, het verdwijnt en dat is de laatste keer dat ik hem zie. Ik typ mijn pin in ; de meneer zegt dat ik dit of dat knopje samen met die of deze moet drukken  om mijn pasje te voorschijn late komen maar niks, geen pasje meer,in feite de automaat negeert mij in zijn totaliteit.. Voor dat ik het weet is die meneer verdwenen en de volgende in de rij is alweer aan het pinnen. Ik realiseer me dat iets heel raars is gebeurd, en hoe ontzettend stom ik ben geweest. Wat is dit? Oh  oh oh!

Ik probeer zo rationeel mogelijk te blijven maar het lukt maar moeilijk, er is een verschrikkelijk kabaal om me heen, zo veel herrie en de hitte is zowat ondraaglijk. En nu zit ik zonder pasje, wat een oen. En ik had gewoon weg kunnen rijden! En dan begint het nakaarten in de groep, dat helpt mij niet. Thea gaat naar de bank om openingstijden en telefoonummers te noteren. Wij moeten gewoon maandag weer terug , naar de bank, om het pasje dat in de machine ligt op te halen. Dan heb je hem weer. Laten we maar gaan.

Wij betalen onze tol (of liever Theo want ik heb nog steeds geen geld) De omgeving is mooi, maar aan de weg wordt gewerkt, en hoe! Een weghelft is helemaal afgesloten dus een richting moet wachten voor de andere. 'Normaal' wordt er dan met stoplichten gewerkt maar niet hier. De wachttijd kan tot 40 minuten oplopen! That's Africa. Time is not money.

Aldoor de rit naar Jock of the Bushveld voel ik me vreselijk naar over mijn pasje...En , als klap op de vuurpijl, als ik een verkoopster met mangoes zie rij ik haar straal voorbij. Al mijn voornemens om heel veel fruit te eten in Zuid Afrika gaan de mist in. Ik voel me heel erg zielig..

Bij de chalets mogen we kiezen welke we nemen. Wij kiezen een enorme rondavel met bovenverdieping, daar gaan T&T vertoeven. Er is een badkamer met toilet, dat wordt wennen na al onze verwennerij in Swaziland met eigen samitair per stel.

 Al gauw zien we Vervet aapjes in de bomen springen. Vervolgens ontdekkken we dat ze mangoes eten. Het blijkt dat we midden in in een ware mangoe boomgaard zitten! Ik kan alleen al van de grond een stuk of 10 rapen. Een heilige troost.