Van Ropersdorf naar Schmarzov

Prezlov houdt ons in haar greep! Zij is boos dat wij onze was belangrijker vonden als haar schoonheid. Ik kan geen andere conclusie trekken want het loopt allemaal zo raar. Zoals gepland banen wij onze weg naar de Touristenburo. Jaap wil een ordentelijke kaart.  Die hebben wij verderop in een boekenwinkel gekocht samen met een stel ontzettend leuke kaarten (in Berlijn zag ik ook mooie kaarten van een heel andere soort maar die zijn door mijn neus geboord, ik wilde dat geen 2 keer laten gebeuren) Vervolgens gaan wij naar een immense kerk, ik wil toch een keer naar een kerk, dat is nog niet gebeurd deze vakantie. Maar bij de drempel roept toch de weg. Laten wij maar toch onze route oppakken...

Maar waar is onze route? Er zijn heel veel info bordjes overal, verschrikkelijk veel maar niks voor fietsers. Wij vragen een stoere jongen met Schwalbe banden (wij hebben die ook) Hij zal het weten. Hij stuurt ons een richting in. Met veel getuur en gezoek zien wij nog steeds geen fietsbordjes. Een oudere man leunt uit zijn auto en helpt ons ook op weg. Wij volgen zijn instructies. Ik ben ook 100% overtuigd dat als wij maar lang genoeg fietsen in deze richting wij onze bordjes zullen tegenkomen. Het duurt tamelijk lang voordat bij mij de twijfels zodanig groeien dat wij omdraaien (ondertussen groeien de irritaties bij Jaap en omdat hij geirriteerd is en mij niet gelooft word ik dat ook. Net een soap.

Wij gaan terug maar onze weg wordt versperd door een soort Floriade die hier de zaak heeft overgenoemn. Wij krijgen nog meer advies van een vrouw wie over haar balkon leunt. Uiteindelijk (weer langs de kerk) komen wij  uit bij onze startpunt: een fietsbordje! Maar  die leidt ons nergens. Omdat wij het niet weten gaan wij weer langs de kerk. ( Die ligt ook op een heuvel!) Ik wil niemand meer de weg vragen. Maar onze gekochtte kaart is niet gedetailleerd genoeg. Ik ga terug naar de touristenburo en pak een gratis kaart dat wij niet eerder namen omdat wij toch zo uit dit gebied zouden zijn (!!) 

Uiteindelijk komen wij bij een heel groot kruispunt aan. Wij staren naar elk uitgangspuntkaart, kaart in de hand. Een vrijwilliger meldt zich. Hij ruikt naar alcohol. Hij geeft ons overtuigend advies , die richting (een die het laagst op ons lijstje staat) Hij gaat weer weg. Wij staren in de richting dat hij aangaf. Zullen wij het op wagen? Een jongen met een dikke bril, ook op een fiets, meldt zich. Hij geeft nog overtuigender aan dezelfde richting als de man van de alcohol. Hij vraagt of wij een pomp hebben , hij heeft lucht nodig. Ik ga op een bankje zitten terwijl Jaap hem helpt met lucht. De weg roept nu erg hard, ik verlang er echt naar: 'On the road' Alsjeblieft!

Wij volgen de aangegeven richting en hey presto, wij zitten op onze route! Wat maak jij eer nou van? Wij vieren het in elk geval met fruit eten.

Maar wij hebben helemaal geen haast! Niemand wacht voor ons op een specifieke plek, specifieke tijd. Wij reizen vandaag, de volgende 3 nachten op de bonnevoi.  Geen boekingen. Kijken hoe dat  bevalt. Je dag is dan minder lang, je kan niet in de avond door fietsen. Om een uur of 6 moeten wij een onderkomen zoeken...

Wij worden getracteerd op wonderlijke lucht partijen Prachtig! Vooral achter ons zijn er buien, in de verte, dat geeft dramatisch licht. Wij fietsen door landbouw terrein: wuivende roggevelden, boerenlandweggrtjes, ook voor auto's maar het is heel rustig. Af en toe rijdt er wat langs. Tractoren zijn groot en modern maar de gebouwen zijn nog vaak in de stijl van het oostblok: beige/grijs en stoffig.In dorpjes hangt de bedrading op palen.Het laat mij denken aan Slovakije.(prettige herinneringen van vakanties in de jaren 90)

Wij treffen een b&b aan: de kamers zijn in een enorme oude schuur gebouwd. Het is een oud landgoed, een schloss geweest, in de oorlog gebombardeerd maar nu  nieuw leven ingeblazen. Er worden veel paarden hier gestaldt,  ze lijken hele dure renpaarden met dunne beentjes. De dochter van de eigenaar vertelt heel entousiast de een en anderr (in het Duits) maar zij wordt weggeroepen door haar vader om een verroest trapnaaimachine vanaf het veld naar binnen te sjouwen.

Wij hebben een prachtige kamer, wij zitten binnen als onze bui losbarst. Wij hebben nog voorraden. En onze route is buiten de deur.Toch buigt Jaap zich 'savonds over zijn nieuwe kaart.